چطور ایران می‌خواهد از سه ناوشکن و زیردریایی سفارش داده خود - که سال آینده تحویل خواهد گرفت، در پایگاهی استفاده کند، که هنوز ساخته نشده است.

خریدهای تسلیحاتی شاه بدون نیازسنجی از کشور و اطمینان از وجود زیرساخت‌های لازم صورت می‌گرفت. شاه تصور می‌کرد قدرت نظامی بودن تنها به معنای داشتن تسلیحات زیاد است، از این رو بخش عظیمی از بودجه کشور را به این موضوع اختصاص داده بود. در حالی که در بسیاری از موارد زیرساخت‌ها لازم برای به کارگیری آن تسلیحات وجود نداشت.
«پنجشنبه ۱۷ فوریه ۱۹۷۷ [۲۸ بهمن ۱۳۵۵)
ناهار را با «هارول ایرانس» سردبیر روزنامه ساندی تایمز صرف کردم. پس از آن یکی از دوستان سابقم در سانفرانسیسکو بنام «باب پومروی» که از تهران عازم آمریکا بود به دیدنم آمد. باب در شرکتی کار می‌کند که مقاطعه کار ساختن بندرگاه برای نیروی دریایی ایران است و طی صحبتی که با من داشت راجع‌به کارش در ایران گفت: ساختمان پایگاه دریایی چاه بهار فعلاً به دلیل کسر بودجه دولت ایران متوقف مانده است. او با تعجب فراوان این سوال را مطرح کرد که: «چطور ایران می‌خواهد از سه ناوشکن و زیردریایی سفارش داده خود - که سال آینده تحویل خواهد گرفت، در پایگاهی استفاده کند، که هنوز ساخته نشده است؟!» باب ضمن اینکه از شاه با تعریف و تحسین فراوان سخن می‌گفت، ولی معتقد بود که: «چرا در ایران باید حتی کم اهمیت‌ترین تصمیم نیز فقط با کسب اجازه از شاه قابل اجرا باشد؟!»

منبع: پرویز راجی، خدمتگزار تخت طاووس، ترجمه ح.ا. مهران، تهران، انتشارات اطلاعات، 1373، صص 54- 55