در زمان ساسانیان، مردی به نام «کوسه» بر خری می نشست و کلاغی به دست می گرفت و بادبزنی بر دست دیگر و خود را باد می زد و زمستان را وداع می نمود .

یکی از مراسم سنتی کهن ایران،کوسه برنشستن یا کوسه گردی نام دارد،که ریشه ی آن را در دوران ساسانی یا پیش از این خاندان می توان جست.نقش اصلی این مراسم را(کوسه) بر عهده دارد.از گذشته های دور(کوسه)شخصیتی پیام آور نوروز،شادی،بهار و زندگی دوباره است.مردم قدم او را پر برکت و پر شکون می داشته اند.این مراسم در طی زمان تغییراتی کرده است.امروزه در برخی از نقاط ایران با نام های گوناگون مانند:کوسه،کوسا،کوسا چوپانان،کوسه گلین،کوسه گلدی،کوسه بردمیندن،کوسه ی ناقالدی و ناقالی کوسه اجرا می شود.
در زمان ساسانیان،در نخستین روز بهار، مردی به نام «کوسه» بر خری می نشست و کلاغی به دست می گرفت و بادبزنی بر دست دیگر و خود را باد می زد و زمستان را وداع می نمود و از مردم چیزی دریافت می کرد. ابوریحان بیرونی در «التفهیم» ضمن بیان سبب این جشن می افزاید « به زمانه ما به شیراز همین کرده اند و خراج پذیرفته از عامل تا هرچه ستاند از بامداد تا نیم روز به خراج دهد و تا عصر از بهر خویشتن از هر کسی»


منبع:سیدعلی میرنیا، فرهنگ مردم(فولکور ایران)، تهران، نشر پارسا، 1369، ص58