اختلاف اهالی دو روستا به دلیل قتل موهومی که بالادهی‌ها و پایین‌دهی‌ها را به جان هم انداخته بود، با ورود اتوبوسی متعلق به یک دسته تشدید شد.

 فیلم‌های به اصطلاح کمدی سینمای قبل از ایران با رقص و آواز و شوخی‌های جنسی و صحنه‌های مبتذل درگیر بود و همین موضوع باعث شد تا مفهوم کمدی و کمدی‌سازی تبدیل به تابو شود.
 

در بخشی از «تاریخ سینمای سیاسی ایران» درباره سال‌های بعد از انقلاب و دفاع مقدس می‌خوانیم: آثار اولیه کمدی با احتیاط فراوان ساخته شد تا مبادا گذشته‌ها را به یاد آورند. اتوبوس اثر یدالله صمدی در سال 1364 فیلمی با مایه های اجتماعی با عنوان کمدی نمونه ای از این دوران بود که با سیاست های سینمایی نیز همساز بود؛ اختلاف اهالی دو روستا به دلیل قتل موهومی که بالادهی‌ها و پایین‌دهی‌ها را به جان هم انداخته بود، با ورود اتوبوسی متعلق به یک دسته تشدید شد. درگیری ها اوج گرفت و سرانجام به مدد ازدواج دو جوان از دو روستا، صلح و صفا حاکم شد. اتوبوس تلویحا تماشاگر مضطرب عصر جنگ را به مدد چند تبسم به کنار گذاشتن اختلاف دعوت کرد و از آنها خواست شرایط نو را درک کنند.
 
منبع: تاریخ سیاسی سینمای ایران، حمیدرضا صدر، نشر نی، 1381؛ ص285