همسایگی در شوروی در سال های اوج جنگ سرد، برای ایران و البته کلا نظام سرمایه داری مسئله ای بسیار دارای اهمیت بود. در این میان به نظر رسید بهتر است ایران به پیمانی با همسایگان خود چون ترکیه و عراق بپیوندد؛ که اینگونه نیز شد.

همسایگی در شوروی در سال های اوج جنگ سرد، برای ایران و البته کلا نظام سرمایه داری مسئله ای بسیار دارای اهمیت بود. در این میان به نظر رسید بهتر است ایران به پیمانی با همسایگان خود چون ترکیه و عراق بپیوندد؛ که اینگونه نیز شد. اما آیا باز هم مسئله حل می شد؟ آیا ایران در آرامش می ماند:
«شرکت ایران در پیمان سنتو میدان مانور ما را در روابطمان با شوروری محدود می کرد. ولی به یک نکته باید توجه داشت، و آن اینکه سنتو دفاع از ایران را در صورت حمله شوروی، از زاگرس به پایی شروع می کرد. یعنی دو ثلث خاک ایران را بی دفاع می گذاشت. پس چه می بایستی کرد. می بایستی به فکر دفاع از این دو ثلث بود. به چه وسیله؟ با کدام اسلحه فقط و فقط اسلحه دیپلماسی.»


منبع: احمد میر فندرسکی، در همسایگی خرس، تهران، گفتگو ا: احمد احرار، نشر پیکان، 1382، ص 88