سرهنگ زمانی بسیار خشن، قاطع و به تمام معنا خون خوار و در عین حال منضبط و مدیری قوی بود. او بسیار به رژیم شاه وفادار، متعصب و در عین حال از استعداد خوبی برخوردار بود.

حکومت پهلوی به نظامی ها و به وطر خاص به نیروهای ساواک بسیار می رسید و با حمایت های مالی آنها را در راستای منافع خود به تکاپو وا می داشت. این مسئله سبب می شد برخی از این نظامی ها به شکل بی رحمانه ای با مخالفین حکومت برخورد کنند. روایت جواد منصوری در این زمینه گویا این واقعیت است:
«سرهنگ زمانی بسیار خشن، قاطع و به تمام معنا خون خوار و در عین حال منضبط و مدیری قوی بود. او بسیار به رژیم شاه وفادار، متعصب و در عین حال از استعداد خوبی برخوردار بود. آموزش های مناسبی دیده بود. سرهنگ زمانی در فاصله سال های 1352 تا 1355 ریاست زندان سیاسی قصر را داشت و در این مدت از هیچ گونه اذیت و آزار، شکنجه، اهانت و ایجاد تضییقات خودداری نمی کرد. او یک سال قبل از پیروزی انقلاب برای گذراندن دوره جدید و ارتقا به درجه سرتیپی از زندان قصر رفت و به جای او «سرگرد یحیایی» داماد محرری به ریاست زندان سیاسی منصوب شد. در واقع تعویض او هم زمان با قضایای حقوق بشر بود و می خواستند «زمانی» را مقصر جنایت ها در زندان معرفی کنند.»


منبع: جواد منصوری، خاطرات جواد منصوری، به کوشش: محسن کاظمی، تهران، سوره مهر، 1392، ص 274