در قرن هفدهم اشغال جهان به شکل‌های مختلف تعمیم یافت، فوج مهاجران به سوی آمریکا سرازیر شد و این مهاجران ماجراجو، پیوستگی خویش را با کشورهای مادر حفظ کردند، بدین ترتیب، کشورهای جدیدی پا به عرصه وجود گذاشتند.

یکی از تأثیرات استعمارگری، تولد سرزمین‌های جدید بود که توسط استعمارگران و دریانوردان کشورهای اروپایی کشف شدند. این افراد که به نمایندگی از کشورهای خود به دریانوردی و کشف سرزمین‌های ناشناخته می‌پرداختند، بعد از کشف سرزمین‌ها نام خود و یا کشور و پادشاه خود را بر آن سرزمین قرار می‌دادند.
«در قرن هفدهم اشغال جهان به شکل‌های مختلف تعمیم یافت، فوج مهاجران به سوی آمریکا سرازیر شد و این مهاجران ماجراجو، پیوستگی خویش را با کشورهای مادر حفظ کردند، بدین ترتیب، کشورهای جدیدی پا به عرصه وجود گذاشتند، کانادا همان «فرانسه جدید»، ایالات متحده شمال شرقی همان «انگلستان جدید»، مکزیک نیز «اسپانیای جدید» و پرو، «کاستیل جدید» شد، این اسامی نیز توسط مهاجران استعمارگر برای سرزمین‌های اشغال شده انتخاب گردیدند، آنان به یاد وطن خویش با افزودن کلمات کوچک یا جدید، آن کشورها را نام گذاری می‌کردند، مثلاً : مهاجرانی که از آمستردام به آمریکا رفتند، وطن جدید خود را «نیو آمستردام» نامیدند، عده‌ای هم که از یورک انگلستان به آمریکا رفتند، شهر خود را «نیویورک» نامیدند، مهاجران ونیزی، جایی را که به آن رسیده بودند «ونزوئلا» یعنی : ونیز کوچک نامیدند، مکزیک را هم «اسپانیای جدید» خواندند. پاره‌ای از مهاجران استعمارگر، نام بزرگان خود را به سرزمین‌های تازه می دادند، مثلاً «فیلیپین» به نام فیلیپ پادشاه اسپانیا، «ویرجینیا» به نام ماری ملقب به ویرجین ملکه انگلستان، «لویزیانا» به نام لویی پادشاه فرانسه نام گذاری شد و بالأخره «آمریکا» به نام آمریگو وسپوچی دریانوردی که متوجه شد سرزمینی را که کریستف کلمب کشف کرده بود هند نیست.»


منبع: مصطفی اسکندری، شناخت استعمار، قم، مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی(ص)، 1389، صص 31- 32