یزدی‌‌‌ها این گونه بار آمده‌اند که محبت‌‌‌‌های ساده و بی‌پرده را تحسین کنند و از ابراز آن‌‌‌ها لذت ببرند. به طور کلی، آن‌‌‌ها بسی فداکارند و این از خودگذشتگی در هیچ چیز به اندازه رفتار آنان نسبت به کودکان آشکار نیست.

فداکاری یکی از خصیصه‌های بارز مردم ایران است که در برخی از قسمت‌های مختلف ایران از جمله یزد در مواردی چون ابراز محبت نسبت به حیوانات و کودکان به اوج خود می‌رسد. این ویژگی گاه چنان آشکار و منحصر است که در دید خارجیان باور نکردنی و تحسین‌برانگیز می‌شود. نمونه این شگفت‌زدگی را می‌توان در توصیف مالکوم، از مردم شهر یزد در دوره قاجار مشاهده نمود:
«یزدی‌‌‌ها این گونه بار آمده‌اند که محبت‌‌‌‌های ساده و بی‌پرده را تحسین کنند و از ابراز آن‌‌‌ها لذت ببرند. به طور کلی، آن‌‌‌ها بسی فداکارند و این از خودگذشتگی در هیچ چیز به اندازه رفتار آنان نسبت به کودکان آشکار نیست. البته گاه مواردی از بدرفتاری خشن با بچه‌‌‌ها مشاهده می‌شود، اما روی هم رفته‌این موارد استثنا هستند نه قاعده و کودکان اغلب به واسطه سهل گیری‌‌‌‌‌های نابه جا لوس می‌شوند. رفتار یزدی نسبت به حیوانات به خوبی ویژگی‌‌‌‌‌های شخصیتی او را روشن می‌کند. من بر این باورم که بی‌رحمی‌‌‌‌‌های غیر موجه، خصوصاً در مورد حیوانات وحشی، در مقایسه با یک شهر اروپایی کمتر رخ می‌دهند. سگ‌‌ها از اندکی مهربانی نیکوکارانه بهره‌مند می‌شوند، شاید تحت تأثیر این باور که یک کار ثواب، ولو نسبت به یک سگ، نمی‌تواند هیچ ضرری در بر داشته باشد.»



منبع: ناپیر مالکوم، سفرنامه یزد،‌‌‌‌‌ترجمه علی‌محمد طرفداری، یزد، مهر پادین، 1394، صص 144- 145