«ویلم فلور» ایران‌شناس هلندی در حالی در اثر خود مدعی شده که در دوره قاجار نکات بهداشتی چندان رعایت نمی‌شد و وجود تعداد کافی حمام هم لزوما به معنای بهتر شدن سطح سلامت عمومی نبود، که بنا بر استناد منابع مهم تاریخی در همان ایام وضعیت بهداشتی ایرانیان از بسیاری جهات مترقی تر از کشورهای اروپایی بود. ادعایی که با مرور کتابهایی چون "تارخچه خصوصی خانه" نوشته بیل برایسون قابل اثبات است.

 در دوره قاجار نکات بهداشتی چندان رعایت نمی‌شد و وجود تعداد کافی حمام هم لزوما به معنای بهتر شدن سطح سلامت عمومی نبود.
 
بنابرا اظهار «دکتر ادوارد دورسون» (طبیب اروپایی حاضر در کرمان طی دوران قاجار) از آنجا که فقرا بندرت تمام بدن خود را می‌شویند، مشکلات بهداشتی در این حوزه بروز می‌کرد و یکی از مشکلات این بود که زمانی که یک فرد بیماری عفونی می‌گرفت به حمام می‌رفت و موجب انتقال بیماری می‌شد.
 
«ویلم فلور» ایران‌شناس هلندی درکتابی که پزشکان مختلف درباره بیماری‌های ایرانیان و تجربیاتشان در خصوص سطح سلامت جامعه در عهد قجر گزارش داده‌اند،‌ می‌نویسد:‌ از آنجا كه به حمام های عمومی (اگر هم در دسترس بودند) نیز هر دو تا سه هفته می رفتند باز هم این مكان ها بعنوان نقطه اتكاء سلامت عمومی واقع نمی گردیدند. از این رو، حمام عمومی، مكان بسیار مناسبی برای گسترش و انتشار بیماری های تنفسی، پوستی، تراخم، عفونت های قارچی و روده ای محسوب می شد.
 


در حقیقت، حمام یكی از منابع عمده عفونت بود زیرا آب تقریباً فقط سه بار در سال تعویض می شد، بنابراین جای شگفتی نیست كه چرا بیماری ها با این سرعت منتشر می شدند. در ضمن، برداشت اشتباه‌آمیز از قوانین اسلام كه آب روان، سالم و غیرآلوده است، در انتشار بیماری ها كمك می كرد. چون كه اغلب وجود آب روان پیش از آنكه به دهكده برسد آلوده بود. همچنین طبیبان معمولاً تنقیه با آب حمام را تجویز می كردند.
 
منبع: سلامت مردم در ایران قاجار، ویلم فلور، مترج ایرج نبی پور، ص141.