«عبدالرفیع حقیقت» مورخ درباره تسخیر کرمان در ربیع الاول 1209 هجری قمری و وقایع پس از آن می‌نویسد: قساوت آقامحمدخان قاجار خصوصا در حق مردم کرمان در تاریخ بسیار نادر است.

لشکرکشی‌های آقامحمدخان موسس سلسله قاجار موضوع بررسی و روایت‌های متعددی در تاریخ معاصر ایران است.
 
«عبدالرفیع حقیقت» مورخ درباره تسخیر کرمان در ربیع الاول 1209 هجری قمری و وقایع پس از آن می‌نویسد: قساوت آقامحمدخان قاجار خصوصا در حق مردم کرمان در تاریخ بسیار نادر است.



محاصره تا جایی پیش رفت که بیش از نیمی از ساکنان شهر از قحطی جان سپردند. اگرچه مردم مقاومت می کردند اما خیانت یکی از فرماندهان باعث شکسته شدن مقاومت شد.
 
در زمانی که نیروهای خان قاجار به ناچار در تدارک عقب‌نشینی بازگشت بودند، یکی از سرداران به نام نجف قلی خان توافق کرد تا دسته‌ای از قشون قاجاری را از طریق یکی از سنگرهای تحت حفاظتش وارد شهر کند و این دسته با باز کردن دروازه‌ای که ساختمانی ناقص داشت شرایط ورود تمام سپاهیان به شهر را هموار ساختند.
 
 آقامحمدخان پس از تسخیر شهر کرمان با کرمانیان با نهایت قساوت و بی رحمی که به تصور نمی گنجد رفتار کرد. نه تنها زنان آنجا را تسلیم قشون و سربازان را تشویق کرد که ناموس آنها را هتک کنند و بعد به قتل برسانند، بلکه دستور داد بیست هزار چشم به او تقدیم نمایند. آقامحمدخان به دقت چشم ها را می شمرد و به افسر مامور اجرای این عمل وحشیانه، می گفت: اگر یک جفت از چشم ها کم باشد چشمان خودت کنده خواهد شد.
 
بدین طریق تقریبا تمام جمعیت ذکور شهر کرمان کور شده و زنانشان مانند برده تحویل سربازان داده شدند. نوشته اند آقامحمدخان وقتی مشغول نماز بود پشت سر هم اسیر می آوردند و او حوصله نکرد که در پایان نماز به کار آنها رسیدگی کند، همان هنگام بر سر جانماز و تعقیبات نماز، هفده نفر را با اشاره و در حالی که دست خودش را به گردن یا گلوی و گوش و چشم خودش می برد، به بریدن گردن یا گوش یا در آوردن چشم محکوم کرده بود.
 
منبع: تاریخ نهضت‌های ملی ایران، عبدالرفیع حقیقت، 1381، ص 81.