پیشینه عکسبرداری از آثار باستانی و تاریخی در ایران، تقریباً به سالهای نخست پیدایش فن عکاسی در ایران باز می گردد. این کار با صدور فرمانی در نیمه اول سال 1266 قمری/ 1850 میلادی از سوی ناصرالدین شاه که حدود دو سال از سلطنت وی می گذشت، به نام ژول ریشار فرانسوی که درخدمت دولت ایران مامور بود، برای عکسبرداری از بناهای تخت جمشید آغاز شد.

پیشینه عکسبرداری از آثار باستانی و تاریخی در ایران، تقریباً به سالهای نخست پیدایش فن عکاسی در ایران باز می گردد. این کار با صدور فرمانی در نیمه اول سال 1266 قمری/ 1850 میلادی از سوی ناصرالدین شاه که حدود دو سال از سلطنت وی می گذشت، به نام ژول ریشار فرانسوی که درخدمت دولت ایران مامور بود، برای عکسبرداری از بناهای تخت جمشید آغاز شد. ریشار در این ماموریت از اصفهان بیشتر نرفت و اجرای این کار را به دلایل مالی و نداشتن دوراندیشی شخصی برای جاودانه کردن نام خود بر صفحه تاریخ عکاسی ناتمام گذاشت. بی تردید اگر او این ماموریت را به انجام می رساند کار او می توانست همقدم با کار عکاسی همچون «ماکسیم دوکاپ» که با عکسبرداری از بناهای باستانی مصر در سالهای 1849-1851 نام خود را در تاریخ عکاسی جهان جاودانه ساخت، باشد.1
اولین عکسها از تخت جمشید، نقش رستم و پاسارگاد را «لوئیجی پشه» افسر ایتالیایی که  در خدمت دولت ایران مامور بود، در سال 1274 قمری/ 1857 میلادی تهیه و به ناصرالدین شاه تقدیم نمود. این عکاس ایتالیایی به منظور مورد التفات قرار گرفتن از سوی شاه آلبوم عکس خود را تهیه کرده است.  عکسهای او نخستین تصاویر واقعی به روش عکاسی از آثار باستانی ایران به شمار می روند. پشه عکسهایی هم از گنبد سلطانیه گرفته است که درهمین مقوله قابل ارزیابی هستند.2