ایرانیان برکمر خود شال کم و بیش گرانبهائی بسته و به عنوان تزئینات دشنه‌ای بدان قرار می‌دهند. از وضع شال کمر افراد مختلف می‌توان به آسانی پی به مقام اجتماعی آنان برد.

شال یکی از ملزومات پوشش قاجاریان به خصوص مردان قاجاری بود. مردان قاجاری معمولاً همیشه شالی را به دور کمر خود می‌بستند و جالب آنکه جنس آن شال تعیین کننده جایگاه اجتماعی آن افراد بود. در کنار شال، مردان در فصل سرما از بالاپوش‌های مخصوص نیز استفاده می‌کردند که حکم شنل برای اروپاییان را داشت. 

«ایرانیان برکمر خود شال کم و بیش گرانبهائی بسته و به عنوان تزئینات دشنه‌ای بدان قرار می‌دهند. از وضع شال کمر افراد مختلف می‌توان به آسانی پی به مقام اجتماعی آنان برد. مردم عادی شال پشمی و یا پنبه‌ای و نجبا و اعیان و ثروتمندان شال کشمیر برکمر بسته و دشنه‌ای به پر آن می‌گذارند. دشنه اعیان مرصع و غلاف آن که از چوب سبک وزن خوش بوئی ساخته شده است. با میشن سیاه رنگی پوشیده می‌شود. طبقات متوسط خنجر خمیده و سربازان و مردم عادی خنجری به سبک گرجیان بر کمر می‌بندند. مردان ایرانی در فصل سرما خود را در میان بالاپوش گشادی به نام پوستین که از پوست گوسفندان تهیه می‌شود می‌پیچند. پوستین با (کرک) بالاپوش بسیار گرم و راحتی است. ضمناً از بالاپوشی که شبیه شنل‌های فرنگیان است استفاده می‌کنند شنل لباس تشریفاتی است. در مراسم مختلف مخصوص به هنگام حضور در دربار بی گفتگو باید شنل بردوش داشت، شنل شاهزادگان و رجال متشخص و طراز اول از ماهوت ارغوانی است اما همه کس نمی‌تواند بالاپوشی بدین رنگ بر تن کند. بالاپوش طبقات دیگر غالبأ آبی و سبز و قهوه‌ای رنگ است.»



منبع: سرهنگ گاسپار دروویل، سفرنامه دروویل، جواد محیی، تهران، انتشارات نیک‌فرجام، 1389، صص 55- 56