در حالی که شاه و مجلسیان باب گفت‌وگو را باز کرده بودند از یک سو برخی از محافظه‌کاران وابسته به دربار در مرکز و ولایات برای حفظ منافع و موقعیت خود در برابر وضعیت انقلابی مقاومت می‌کردند و از دیگر سو تندروان غربگرا.

در مجلس اول که بسیاری آن را محفل رویارویی شاه و نمایندگان می‌دانستند، چندین بار باب گفت و گو میان طرفین باز شد؛ اما برخی از گروه‌های منفعت‌طلب و یا تندرو با ایجاد موانعی، مانع از تداوم این همکاری و مفاهمه گردیدند:
«در حالی که شاه و مجلسیان باب گفت‌وگو را باز کرده بودند از یک سو برخی از محافظه‌کاران وابسته به دربار در مرکز و ولایات برای حفظ منافع و موقعیت خود در برابر وضعیت انقلابی مقاومت می‌کردند و از دیگر سو تندروان غربگرا نیز همین را دستاویز خود ساخته در ایجاد بحران و منازعه می‌کوشیدند. تندروان که پس از قتل اتابک احساس اقتدار بیشتری می‌کردند بر شدت فعالیت‌‌های خود افزودند. صنیع‌الدوله که تا این تاریخ ریاست مجلس را به عهده داشت ناگزیر از استعفا گردید. استعفای او دلایل چندگآنه ای می‌تواند داشته باشد اما فشار تندروان یکی از مهم‌ترین آن‌هاست.