مردان ایرانی تا سن و سال معینی قسمتی از موی سر را نگه می‌دارند آنها به پهنای پیشانی موی سر را تا قفا می‌تراشند و به این ترتیب فقط مو بربالای شقیقه هایشان می‌ماند.

آرایش موی سر و صورت در مردان قاجاری از الگوی خاصی برخوردار بود. بدین معنا که مردان بسته به سن خود موی سر خود را کوتاه یا بلند نگاه می‌داشتند. در این رابطه استفاده از خضاب نیز بسیار متداول بود و حتی مردان هم از آن استفاده می‌کردند:

«مردان ایرانی تا سن و سال معینی قسمتی از موی سر را نگه می‌دارند آنها به پهنای پیشانی موی سر را تا قفا می‌تراشند و به این ترتیب فقط مو بربالای شقیقه‌هایشان می‌ماند. جوان‌ها حلقه موی انبوهی از پیش و پس گوش تا روی شانه فرو می‌ریزند. این حلقه مو تا چهل و پنج الی پنجاه سالگی بر سر جوان ها است ولی از آن پس به ریش که تنها زینت صورت است توجه می‌شود. ایرانیان می‌کوشند که به هر وسیله‌ای شده دست کم هفته‌ای یکبار ریش خود را خضاب سیاهرنگ ببندند. آنها شیفته زلف و ریش سیاه رنگ‌اند. بهتر بگوییم موی خاکستری رنگ در ایران دیده نمی‌شود فقط برخی از افراد برای اینکه سیمای افتاده حالی به خود دهند از خضاب کشیدن خودداری می‌کنند.»




منبع: سرهنگ گاسپار دروویل، سفرنامه دروویل، جواد محیی، تهران، انتشارات نیک‌فرجام، 1389، ص 55