راهکار کاروان ها جهت در امان ماندن از حمله راهزنان
1 اسفند 1400 ساعت 12:56
از جمله از نـمادهاى شـيعى هـمچون دست چوبى يا حلبى نصب‌شده بر تيرى بلند كه به‌صورت يك علم بر پشت قاطرى حمل مى‌شد و نشانه آن بود كه اين كاروان تحت حمايت حضرت عباس(ع) اسـت و امـيد داشـتند كه راهزنان به حرمت آن حضرت از حمله به كاروان اجتناب كنـند.
یکی از مشکلات بزرگ مردم در ایران قدیم جهت مسافرت از شهری به شهری دیگر نبود امنیت در راه های مواصلاتی و بین شهری بود. ازاینرو کاروان های مختلف در كنار اقدامات تأمينى عرفى براى حافظت از كاروان‌ها در برابر دزدان و راهزنان، از بـرخى عـناصر دينـى نيز استفاده مى‌کردند از جمله از نـمادهاى شـيعى هـمچون دست چوبى يا حلبى نصب‌شده بر تيرى بلند كه به‌صورت يك علم بر پشت قاطرى حمل مى‌شد و نشانه آن بود كه اين كاروان تحت حمايت حضرت عباس(ع) اسـت و امـيد داشـتند كه راهزنان به حرمت آن حضرت از حمله به كاروان اجتناب كنـند . تـرس از جنيان نيز كه به باور مردم در همه‌جا به‌ويژه در دره‌ها مسكن داشتند و خصوصآ شب‌ها فعاليت مى‌كردند باعث مى‌شد كه از عناصر دينى بـه‌عنوان ابـزارهاى حـفاظتى در سفرها استفاده شود. در اين مواقع پى‌درپى صلوات مى‌فرستادند و اوراد و اذكار دوردارنده جنيان را زمزمه مـى‌كردند . اين باور و ترس عمومى از جنيان باعث مى‌شد كه مسافران ايرانى از تنها غذا خوردن، تنها خوابيدن و تنها حـركت كردن در مـسير اجـتناب كنند و به‌ويژه از سوت زدن در هنگام شب بپرهيزند زيرا صداى سوت، به‌زعم آنان، مـوجب جـلب توجه جنيان مى‌شد.
منبع: شهرى‌باف، جعفر، 1368، تاريخ اجتماعى تـهران در قـرن سيزدهم، زندگى، كسب و كار، تهران، رسا، 1368،ص67
کد مطلب: 48640