وقتیکه او (موسیلینی) با مسلسل يك پارتیزان از پای درآمد دیگرعلاقه ای به زند گی نداشت؛ حرص عجیب او در اینکه بیش از حد به چنگ آورد همه چیز را از چنگ او در آورده بود.

ژنرال «شارل دوگل» فرمانده نیروهای آزادی بخش فرانسه در جنگ جهانی دوم که روزگاری به عنوان رئیس جمهور این کشور انتخاب شد، در کتاب خاطراتش درباره سقوط موسولینی و هیتلر دو متحد دیکتاتور می نویسد:
وقتیکه او (موسولینی) با مسلسل يك پارتیزان از پای درآمد دیگرعلاقه ای به زند گی نداشت؛ حرص عجیب او در اینکه بیش از حد به چنگ آورد همه چیز را از چنگ او در آورده بود. مسلما در هنگام اعتلای فاشیسم دیکتاتوری وی مستحکم بود. اما در حقیقت وقتی حکومت سلطنتی، کلیسا، و منافع خصوصی وجود داشت و ملت خسته با وجود ظواهر و تشریفات فرقی با سابق نکرده بود، این دیکتاتوری چگونه میتوانست پایدار بماند. محققا ادعای تجدید عظمت قدیم روم، شکوه و عظمتی در برداشت، اما در زمانی که دنیای متمدن چنین وسعت یافته و ماشینی شده بود، آیا این آرزو عملی بود؟
وی درباره پایان هیتلر می نویسد:‌ هیتلر به عوض تسلیم به دشمن خودکشی را برگزید. او خود این ماجرا آغاز کرده و خود نیز بدان پایان د ادو برای اینکه اسیر نشود مانند «پرومته» خود را در گرداب افکند. هیتلر در راه خود بمانع انسانی برخورد کرد که نمی توانست از آن بگذرد. وی نقشه عظیم خود را بر مبنای حقیر شمردن مردم گذاشته بود. اما افراد تنها بصورت مصالح ساختمانی جامد نبودند بلکه واجد روح و عقل نیز بودند.


شارل دوگل، خاطرات جنگ جهانی دوم مترجم؛ مرتضی آجودانی، جلد سوم،‌ ص 212.