آنچه تحت عنوان «امور خیریه» توسط دربار انجام می‌گرفت، في‌الواقع چیزی بیش از يك «نمایش» نبود، که غالباً هم برای جلب توجه کشورهای غربی به اجرا در می‌آمد.

نمایش و یا تظاهر به اقدامات بزرگ و مردمی، یکی از شگردهای سیاسی حکومت پهلوی برای جلب توجه محافل داخلی و خارجی به خصوص کشورهای غربی بود. چنانچه ظاهر بسیاری از آن اقدامات با رنگ و لعاب زیبا و جذابی آغشته بود، اما واقعیت ماجرا پر از نقص و ایراد بود:

«آنچه تحت عنوان «امور خیریه» توسط دربار انجام می‌گرفت، في‌الواقع چیزی بیش از يك «نمایش» نبود، که غالباً هم برای جلب توجه کشورهای غربی به اجرا در می‌آمد. هر کدام از سازمان‌های خیریه موجود در کشور تحت سرپرستی یکی از اعضای خانواده سلطنتی قرار داشت و چون اینگونه سازمان‌ها می‌بایست به صورت غیرانتفاعی اداره شود، لذا در ظاهر امر - به نظر کسی که به عمق مسائل آگاه نبود - خانواده سلطنتی به خاطر احساسات «بشر دوستانه!» خود وظایف بس دشوار و سنگینی به عهده داشت. درحالیکه حقیقت غیر از این بود مثلاً در سازمان حمایت از کودکان - که تحت سرپرستی شهبانو اداره می‌شد - شعبات كوچك سازمان در شهرستان‌ها، علىرغم نیاز مبرم مردم، از امکانات بسیار ناچیز برخوردار بودند و ما حتی نمی‌توانستیم حداقل خواسته‌های والدین کودکان معلول را تأمین کنیم. ولی البته در عین حال، تشکیلات خیریه شهبانو ظاهراً آنچنان جلوه و آب و رنگی داشت که از دور همه را بشدت تحت تأثیر قرار می‌داد: تشکیلاتی که در عمل واقعاً ناقص و بی ثمر و بی‌کفایت بود.»


منبع: مینو صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ترجمه حسین ابوترابیان، تهران، انتشارات اطلاعات، 1368، صص 136- 137