در مراسم افتتاح سازمان حمایت از کودکان معلول تعداد زیادی دعوت شده بودند. دربار و دستگاه حکومت می‌خواستند هر چه بیشتر به کبکبه جشن بیافزایند، در حالی که من از اینگونه تشریفات ظاهر فریب چندان خوشم نمی‌آمد.

جشن و پایکوبی و دعوت از افراد سرشناس خارجی، یکی از کارهایی بود که شاه معمولاً در افتتاح پروژه‌ها و یا طرح‌های اقتصادی و سیاسی خود بسیار از آن بهره می‌گرفت. درواقع این جشن‌ها که با تشریفات و هزینه‌های بالا همراه بود، یکی از روش‌های شاه برای ظاهرسازی و جلب نظر مساعد کشورهای خارجی نسبت به خود بود:

«قبلاً موقعی که دکتر علیقلی لقمان ادهم (مدیر عامل سازمان ملی حمایت از کودکان) از من خواست تا حدود يك صد کارت دعوت برای مدعوین مراسم افتتاح تدارك ببینم، واقعا نمی‌توانستم حدس بزنم که غیر از وزیر بهداری، وزیر آموزش و پرورش، وزیر دربار، آجودان‌های شاه، ندیمه‌های ملکه و شخص نیکوکاری که زمین و ساختمان «مرکز نگهداری از کودکان معلول ذهنی» را هدیه کرده بود، چه کسانی باید به این مراسم دعوت شوند؟ ولی وقتی فهمیدم بناست گروه کثیری از رجال و افراد سرشناس - چه کشوری و چه لشگری - جزء مدعوین باشند، حیران ماندم که چرا مثلا وزیر راه، یا شهردار تهران، و یا بسیاری دیگر - که مقام و منصبشان هیچ ارتباطی به «حمایت از کودکان معلول» نداشت - می بایست در مراسم شرکت کنند؟... آنها می‌خواستند هر چه بیشتر به کبکبه جشن بیافزایند، در حالی که من از اینگونه تشریفات ظاهر فریب چندان خوشم نمی‌آمد.»


منبع: مینو صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ترجمه حسین ابوترابیان، تهران، انتشارات اطلاعات، 1368، ص 129