ساواک از نمایش دادن اینگونه زندانیان در تلویزیون سراسری و اعتراف گرفتن از آنان و محکوم کردن رفقای سابقشان در صفحه تلویزیون استفاده خاصی می‌کنند

مدت محکومیت زندانیان سیاسی، کاملاً طولانی بوده و گاه نامشخص و نامعین بود. زندانیان هیچ راه گریزی برای نجات از زندان نداشتند مگر آنکه به خواسته‌های رژیم تن داده و مطابق با آن رفتار نمایند. یکی از این خواسته‌ها اعلام ندامت و یا اعتراف اجباری بود.
«زندانیان سیاسی‌ای که در دادگاه ندامت کنند یا حاضر شوند علناً نظرات سابق خود را محکوم کنند محکومیت‌های سبک‌تری می‌گیرند. ساواک از نمایش دادن اینگونه زندانیان در تلویزیون سراسری و اعتراف گرفتن از آنان و محکوم کردن رفقای سابقشان در صفحه تلویزیون استفاده خاصی می‌کنند. اما زندانیانی که ابراز ندامت نکنند ممکن است تا مدت‌ها پس از طی دوره محکومیت خود در زندان بمانند. عفو بین‌المللی گزارش می‌دهد که بند مخصوصی در زندان قصر برای کسانی که محکومیت خود را طی کرده و آزاد نشده‌اند اختصاص یافته است.»


منبع: فرد ‌‌هالیدی، ایران، دیکتاتوری و توسعه، ترجمه محسن یلفانی و علی طلوع، تهران، انتشارات علم، 1358، ص 79