تمامی مسئولان کشوری در هر جایگاه و مقامی که بودند، به خوبی می‌دانستند نظامیان را در امور محوله دخیل نمایند

شاه همواره بر این باور بود که نقطه تکیه او و عامل بقایش، ارتش و نیروهای مسلح است. از این رو از هر روشی استفاده می‌کرد تا نیروهای مسلح را به خود وابسته نگاه دارد. یکی از این روش‌ها، دادن مقامات سیاسی متعدد به آنان بود.
«تمامی مسئولان کشوری در هر جایگاه و مقامی که بودند، به خوبی می‌دانستند نظامیان را در امور محوله دخیل نمایند. به عبارتی دیگر، حضور نظامیان در این تشکیلات و کمیسیون‌ها، نوعی اعتبار بالا برای سایر هموندان آن کمیسیون محسوب می‌گردید. اینکه این حضور، ارتباطی با نظامیان و نظامی‌گری هم دارد یا خیر، اصلا محلی برای پرسش نداشت. به طور مثال، خانم فرح پهلوی تصمیم می گیرد تا برای جشن هنر شیراز یک سازمان تشکیل دهد. در همین ارتباط، اساسنامه‌ای مشتمل بر شش ماده تدوین می‌گردد و مقرر می‌شود که هیئت امنائی به ریاست عالیه همسر شاه با عضویت ۳۱ نفر تشکیل گردد. یکی از افراد ثابت برای هیئت امنای سازمان جشن هنر شیراز، فرمانده ارتش سوم بود. همچنین، در شورای عالی که مقرر می‌شود برای یکصدمین سال تولد رضاخان در سال 1356 تشکیل گردد، بیش از ۲۰ درصد افراد منتخب را نظامیان تشکیل می‌دادند و این در حالی بود که این جشن‌ها جنبه کشوری داشت. براساس اسناد، مدارک و سوابق موجود و همچنین خاطرات تحریرشده، کاملا واضح است که سیاست‌های اعمال شده از سوی محمدرضا و نوع برخوردش با تیمسارهای شاهنشاهی به گونه‌ای بود که آنان قادر نباشند تا با ایجاد یک اجماع، علیه وی وارد توطئه شوند. شاه آنها را به خودش وابسته می‌نمود و همیشه تلاش داشت ارتباطات آنان با خودش وصل و بسیار قوی باشد.»


منبع: شاداب عسگری، بهائیان نظامی در حکومت پهلوی دوم، تهران، موسسه فرهنگی هنری و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1396، صص 169- 170