هیچکس از امینی تعریف نمی‌کند، او مورد اعتماد شاه با ارتش نیست، جبهه ملی به او بی‌اعتماد است و (امام) خمینی او را رد می‌کند...

بعد از ارتشبد ازهاری، بحران سیاسی کشور به اوج خود رسید و کنترل اوضاع از دست رژیم خارج شد. در این شرایط چندین گزینه برای نخست‌وزیری مطرح شد که عمدتاً از جناح‌های میانه‌رو بودند، یکی از این گزینه‌های علی امینی بود که در نهایت به دلایلی با انتخاب او مخالفت شد.

«هیچکس از امینی تعریف نمی‌کند، او مورد اعتماد شاه با ارتش نیست، جبهه ملی به او بی‌اعتماد است و (امام) خمینی او را رد می‌کند. اگر جور دیگری نگاه کنیم، شخصیت مناسبی است برای کسی که می‌خواهد میانه را بگیرد. فکر می‌کنم او پیشتر هنگامی که در قدرت بود، سیاستمدار و لیبرالی واقعی بود و حرفهایش در مصاحبه مطبوعاتی امروز هم متقاعدکننده است. آیا او کرنسکی خواهد بود؟ و آیا خواهد توانست مردم را آرام کند؟ هیچ راه دیگری نیست. اما او هفتاد و سه سال دارد، مسئله اینجاست. پانزده سال چاپلوسی سیاسی و حالا هیچ دولتمرد زیر شصت و پنج سالی در کار نیست. تاکنون تنها یک نفر، از عالیخانی نام برده است: مردی توانا، جذاب، لیبرال، اما خدشه‌دار به علت حمایت و توجه اشرف و علم به او. هنوز خیلی کم فروغ است.»


منبع: دزموند هارنی، روحانی و شاه، ترجمه کاوه باسمنجی و کاووس باسمنجی، تهران، انتشارات کتاب‌سرا، 1377، صص 91- 92