هیئت‌های مختلفی در نوفل لوشاتو با آیت‌الله خمینی دیدار کردند، اما هیچیک موفق به ترغیب او به مصالحه با غاصب غیرقانونی و عروسک خیمه شب بازی بیگانگان یا منحرف ساختن او از هدف تغییرناپذیرش در برقراری یک دولت اسلامی نشدند

سیاست حامیان حکومت بعد از رفتن شاه از کشور، نزدیکی به امام و مصالحه با او بود. بر این اساس بسیاری از حامیان داخلی و خارجی شاه، ضمن دیدار حضوری و یا تماس‌های غیرمستقیم با امام، تلاش نمودند تا او را به مصالحه و برقراری روابط جدید ترغیب نمایند.
 
«در شانزدهم ژانویه، در ساعت ۱2: ۱۵ شاه رفت - این واقعه انفجار شادمانی ناگهانی مردم را به دنبال داشت. موقعیت بختیار هر لحظه بیش از پیش دفاع ناپذیر به نظر می‌آمد. جنبش به این ترتیب آغاز کرد که خود را علناً در کمیته‌های محلی (که بنا بود به زودی بدل به همان کمیته‌های معروف شوند) سازماندهی کند و تعاونی‌هایی را به راه بیاندازد. در همین بین، شماری از شدیدترین تیراندازی‌های تمام طول طغیان در تهران و شهرستان‌های مهم اتفاق افتاد. هیئت‌های مختلفی در نوفل لوشاتو با آیت‌الله خمینی دیدار کردند، اما هیچیک موفق به ترغیب او به مصالحه با غاصب غیرقانونی و عروسک خیمه شب بازی بیگانگان - عبارتی که وی برای توصیف دولت بختیار به کار می‌برد - یا منحرف ساختن او از هدف تغییرناپذیرش در برقراری یک دولت اسلامی نشدند.»



منبع: دزموند هارنی، روحانی و شاه، ترجمه کاوه باسمنجی و کاووس باسمنجی، تهران، انتشارات کتاب‌سرا، 1377، ص 202