در ایران یعنی منطقه‌ای که از دیرگاه - که آغاز آن معلوم نیست - مردم برای آبیاری و ازدیاد آب با نهایت جدیت به کار پرداخته‌اند تا بتوانند بیابان‌ها و صحاری خود را حاصلخیز کنند، زندگی بدون آب نمی‌تواند ادامه یابد

ایران در منطقه‌ای خشک و نیمه خشک قرار دارد و از این رو همواره موضوع آب برای آن بسیار مهم بوده است. تا جایی که بیشتر شهرها، در کنار آب‌ها شکل گرفته‌اند. نمونه‌ای از این وضعیت را می‌توان در نزدیکی یکی از میادین بزرگ اصفهان مشاهده کرد که از نظر پیتر لویی باعث شده تا میدان و اطراف آن، به یکی از مراکز مهم اصفهان تبدیل شود.
«در ایران یعنی منطقه‌ای که از دیرگاه - که آغاز آن معلوم نیست - مردم برای آبیاری و ازدیاد آب با نهایت جدیت به کار پرداخته‌اند تا بتوانند بیابان‌ها و صحاری خود را حاصلخیز کنند، زندگی بدون آب نمی‌تواند ادامه یابد. از این رو، در اطراف این میدان بزرگ، در جوی‌هائی که از مرمر سفید ساخته شده است آب‌های زلالی که از راه‌های بسیار دور می‌آید جاری است و در طرفین آنها دو رشته درخت گل سرخ وجود دارد و آنجا، در زیر چادرها، گروهی از مردم تنبل، مشغول فکر کردن، کشیدن غليان و نوشیدن چای هستند، بعضی روی زمین و دسته‌ای روی نیمکت‌هائی - که آنها را در پهنای جوی قرار داده‌اند تا خنکی آب محسوس‌تر باشد – نشسته‌اند صدها تن از مردم و انواع حیوانات در این میدان سرگرم رفت و آمدند، ولی با این همه، میدان به سبب وسعت زیاد، پر نمی‌شود. وسط میدان تقریبا خالی و کاملا روشن است.»


منبع: پیر لوتی، سفرنامه به سوی اصفهان، ترجمه بدرالدین کتابی، تهران، اقبال، 1397، ص 197