رضاخان از رسیدن به قدرت تا پایان حکومت خود، دست به اقدامات سیاسی متعددی زد که این اقدامات دوره‌ای از مشروعیت سیاسی تا از دست دادن محبوبیت او را به همراه داشت.

دوران حکومت رضاشاه از آغاز تا پایان آن را می‌توان از ابعاد مختلفی دوران متفاوت سیاسی دانست. این دوران که حدوداً پانزده سال به طول انجامید، مواجهه حکومت با مردم باعث شد تا در نهایت حکومت سیاسی پهلوی اول را دوره‌ای از استبداد مطلق بنامند
«رضاخان هنگامی که مشاهده کرد کشور در معرض راهزنی راهزنان، جنگ داخلی و تجزیه احتمالی قرار گرفته است در اسفند ۱۲۹۹ با قوای قزاق خود دست به کودتا زد. دوره ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۵ را شاید بتوان دوره انتقالی، دوره فترت و مبارزات بر سر قدرت توصیف کرد که سرانجام رضاخان با یک رشته اقدامات موفق سیاسی و نظامی از آن پیروز بیرون آمد. او در این دوره از بیشترین مشروعیت سیاسی و گسترده‌ترین حمایت مردمی در طول زندگی خود برخوردار بود. پنج سال بعد یعنی از ۱۳۰۵ تا ۱۳۱۰ دوره رشد خودکامگی و استبداد بود که شاه فرمانروای مطلق بود، گرچه هنوز با کسانی رایزنی می‌کرد و آنان را در حکومت مشارکت می‌داد و طبقات متوسط جدید هنوز تا حدی از او پشتیبانی می‌کردند. و بالاخره ده سال دوره سوم از ۱۳۱۰ تا زمان اشغال ایران توسط متفقین در ۱۳۲۰ است که قدرت شاه نه تنها خودکامانه بلکه خودسرانه نیز شد و حمایت همه طبقات جامعه از بالا و پایین و متجدد و سنتی را از دست داد.»


منبع: استفانی کرونین، رضا شاه و شکل‌گیری ایران نوین، ترجمه مرتضی ثاقب‌فر، تهران، انتشارات جامی، 1382، ص 29