ظاهر شهر‌های ایران شبیه هم بوده و از خانه‌‌های نامنظم و ناهماهنگی تشکیل شده است. خانه‌‌های بزرگ و کوچک بدون رعایت نظم و ترتیب کنار هم ساخته شده و نمای هر یک از آن‌ها به سمتی متوجه است.

در دوره قاجار، شهرسازی تابع قوانین مشخصی نبود. گرچه ایرانیان سبک و سیاق خاصی در این زمینه داشتند، اما این سبک و سیاق متاثر از فرهنگ و شرایط محیطی آنان بود. همین موضوع، عامل تفاوت میان شهرسازی ایرانیان یا شرقیان با شهرسازی غرب بود.
«اصول شهرسازی در مشرق زمین با اروپا تفاوت بسیاری دارد و این تفاوت در ایران بیشتر به چشم می‌‌خورد زیرا در این کشور سنگ بسیار کم است. ظاهر شهر‌های ایران شبیه هم بوده و از خانه‌‌های نامنظم و ناهماهنگی تشکیل شده است. خانه‌‌های بزرگ و کوچک بدون رعایت نظم و ترتیب کنار هم ساخته شده و نمای هر یک از آن‌ها به سمتی متوجه است. خانه‌‌ها معمولا از خشت خام و گل ساخته می‌شود. برخی از دولتمندان در ساختن بنا‌ها از آجر و سنگ و ملات آهک استفاده می‌‌کنند، اما چنین بناهائی در سراسر ایران بسیار معدود است. در ایران بنای خانه‌‌ها با سرعت شگفت‌آور و باورنکردنی انجام می‌گیرد. مثلا ساختمان خانه‌ای که صبح شروع به بنای آن شده است شب هنگام به پایان می‌‌رسد. البته پوشاندن سقف اطاق‌ها از این قانون مستثنی است. پشت بام به شکل تراس ساخته می‌‌شود، از این رو تکمیل آن به مدتی وقت احتیاج دارد.»


منبع: سرهنگ گاسپار دروویل، سفرنامه دروویل، ترجمه جواد محیی، تهران، انتشارات گوتنبرگ، چاپ دوم، 1348، صص 73- 74