نظامیان برای ارتقا، وجوه مشترکی داشتند که یکی از آن‌ها عبارت است از: مناسبات خانوادگی و باند بازی‌‌های متداول در همه وزارتخانه‌‌ها و سازمان‌های کشوری و لشکری ایران و حمایت برادران از برادران و خویشاوندان از خویشاوندان و جرح و تعدیلاتی که در کمیسیون‌‌های نظامی انجام می‌گرفت

ارتقا نظامیان در حکومت پهلوی متاثر از دلایل مختلف بود. اما این دلایل پیش از آنکه ناشی از صلاحیت‌های شخصی باشد، بیشتر به دلیل رابطه و پیوندهای سیاسی بود. این دلایل بیشتر جهت حفظ و تحکیم قدرت سیاسی شاه بود.
 
«1) نیاز‌های ارتش و وجود جا‌های تعیین شده در سلسله مراتب نیرو‌های مسلح و ....
۲) مناسبات خانوادگی و باند بازی‌‌های متداول در همه وزارتخانه‌‌ها و سازمان‌های کشوری و لشکری ایران و حمایت برادران از برادران و خویشاوندان از خویشاوندان و جرح و تعدیلاتی که در کمیسیون‌‌های نظامی انجام می‌گرفت.
۳) نظرات خاص شاه و برادران و خواهران او که نسبت به بعضی از افسران ارشد که جنبه حمایتی می‌یافت و آنان را به سرعت از درجات زیر تیمساری به بالا ارتقاء میداد. واضح است که اهمیت این مورد از سایر موارد، بیشتر بود.
اما با بررسی قراین و سوابق موجود، چنین به نظر می‌رسد که شرایط نانوشته دیگری وجود داشته که نظر نهایی شاه برای اعطای درجه تیمساری به افسران ارشد، به واسطه مطابقت دادن وضعیت نظامیان واجد شرایط با مفاد آن به عنوان آخرین مرحله ارتقاء، الزامی بوده است. بدیهی است که این شرایط می‌بایست از سوی شخص شاه، که اعطای درجه‌‌ تیمساری منوط به موافقت شخص وی بود، در نظر گرفته شده و تضمین کننده خواست وی باشد. بسیار واضح است که این مؤلفه‌ها جنبه رسمی نداشته و کاملا شخصی بوده‌اند و البته، مفادی را در بر می‌گرفتند که محقق شدن آنها، باعث رفع دغدغه‌‌ها و نگرانی‌‌های شخص شاه می‌شده‌اند.»


منبع: شاداب عسگری، بهائیان نظامی در حکومت پهلوی دوم، تهران، موسسه فرهنگی هنری و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1396، صص 211- 212