در مراکز شهر و میدآن‌های روباز، مساجدی قرار دارند که با رنگ‌های سفید و کتیبه‌های خاصی مزین شده و محراب آن‌ها با کاشی پوشانده شده است.

مساجد یکی از جلوه‌های زیبا و منحصر معماری قاجاریان است که نمونه آن در بسیاری از شهرها و روستاها به چشم می‌خورد. معماری اکثر این مساجد که دنباله معماری صفویان است در مواردی به علت آشفتگی‌های اقتصادی تخریب شده و یا ساختمان آن با مصالح کم‌دوام شکل گرفته است:

«زمانی که نزدیک مرکز شهر هستیم، گاه به میدان‌های روبازی بر می‌خوریم که در یک طرف آن‌ها مسجد کوچکی قرار دارد. دیوار مسجد به رنگ سفید کدر است و کتیبه‌ای با حروفی به رنگ سیاه بر روی یک آجر یا کاشی کوچک در بالای درگاه مسجد نصب شده است. در وسط مسجد یک محراب گلی نسبتا مخروبه و با سقف مسطح قرار گرفته، که در حدود پنج پا ارتفاع و شش پا طول دارد و با کاشی‌‌‌هایی که به همان نسبت محقر و قراضه‌اند، پوشانیده شده است. گرداگرد چنین میدآن‌هایی غالبا طاق‌‌‌های قوسی زده شده‌اند، که سه پا از سطح زمین فاصله دارند.»


منبع: ناپیر مالکوم، سفرنامه یزد،‌‌‌‌‌ترجمه علی‌محمد طرفداری، یزد، مهر پادین، 1394، ص 33