در اوایل دهه 1350 چندین نهاد سیاسی و امنیتی به موازات ساواک شکل گرفت که مهمترین آن کمیته مشترک ضدخرابکاری بود. شکلگیری این کمیته با اهداف سیاسی و امنیتی خاصی همراه بود که مهمترین آن شناسایی مخالفان بود. در کنار این موضوع اهداف دیگری نیز مطرح بود:
«نام کمیته مشترک ضد خرابکاری لرزه بر اندام هر فردی میانداخت. بعد از جدی و علنی شدن مخالفت مردم با حکومت پهلوی رژیم شاه برای کنترل مخالفان دست به تأسیس این کمیته زد کمیته مشترک ضد خرابکاری در سال ۱۳۵۰ برای هماهنگی دستگاههای مسئول جهت مبارزه با گروههای مخالف رژیم با شرکت شهربانی و ژاندارمری اداره دوم ارتش و ساواک به وجود آمد. این کمیته دارای بازداشتگاه موقت برای بازجویی متهمان سیاسی بود و به گونهای طراحی شده بود که صدا به بیرون درز نمیکرد. ساختمانی بود با حالت استوانهای شکل که در وسط آن حوضی قرار داشت و این حوض برای زیبایی نبود بلکه از آن برای شکنجه متهمان استفاده میشد. سلولهای تاریک و نمور و بازجوهای خشن و شکنجهگر که بویی از انسانیت نبرده بودند و به هر قیمتی از متهمان اطلاعات کسب میکردند. این بازداشتگاه که اینک تبدیل به موزه عبرت ایران شده است محل شکنجه و شهادت صدها نفر از متهمان سیاسی مخالف با رژیم شاه است. در این مکان بازجوهای آموزش دیده در آمریکا و اسرائیل با آخرین فنون بازجویی و شکنجه متهمان را آنقدر شکنجه میکردند تا اقرار کنند و یا زیر شکنجه جان دهند.»
منبع: مهدی قیصری، یار امام، یاور امام، زندگی و مبارزات آیتالله محمدرضا مهدوی کنی، تهران، موسسه فرهنگی هنری و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1395، صص 110- 111