در زمان جنگ جهانی اول گندم به خرواری دویست تـومان در تـهران رسید و معروف شده بود سلطان احمدشاه گندم‌‌‌های خود را انبار کرده خرواری دویست تومان‌ می‌فروشد.

در زمان جنگ جهانی اول، کشور با قحطی نان و گندم مواجه شد. علیرغم آنکه دلایل قحطی مشخص بود و بیگانگان از جمله انگلیس، عثمانی و آلمان عامل آن بودند؛ اما مردم نوک حملات خود را متوجه احمدشاه کردند و او را عامل قحطی دانستند:

«من در کلاس سوم یا چهارم دبستان افتخاریه بودم که جنگ بین‌المـللی اول شـدت یافته بود. تهران هم در قحطی عجیبی‌ می‌سوخت؛ زیرا در آن سال زر اعت گندم و جو در اطراف تهران خوب نبود نانوایی‌‌‌ها درست پخت‌‌‌‌‌‌ نمی‌‌کردند و کم کم هیولای مرگ تهران را به وحشت انداخته بود، همان سالی بود که گندم به خرواری دویست تـومان در تـهران رسید و معروف شده بود سلطان احمدشاه گندم‌‌‌های خود را انبار کرده خرواری دویست تومان‌ می‌فروشد. بعد‌‌‌ها هم برایش اشعاری ساخته بودند که «احـمد عـلاف است نـه احمدشاه» وضع ما ابتدا بد نبود ولی روزی سه قران که پدرم به مادرم خرجی‌ می‌داد کجا به داد ما‌ می‌رسید ما در همان خانه گود کوچه شمالی تکیه سنگلج که متعلق به پیرزنی بـود یک اتـاق و یک صـندوقخانه اجـاره کـرده بـودیم کـه بـه زحـمت زنـدگی خـود را‌ می‌گذرانیدیم.»


منبع: ابوالحسن عمیدی نوری، یادداشت‌‌‌‌‌‌های یک روزنامه‌نگار، جلد 1، تهران، مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1383، ص 37