گام‌های نخست برای تنظیم امور پست و تاسیس چاپارخانه‌های مرتب را میرزا تقی‌خان امیرکبیر برداشت و اساس و پایه‌ای که او در این‌باره برقرار کرد، به مرور زمان استحکام و توسعه یافت؛ به‌طوری‌که تا سال ۱۲۷۱ هجری شمسی تعداد چاپارخانه‌ها در سراسر کشور به ۱۷۲ رسید. میرزاعلی‌خان امین‌الملک که به امر ناصرالدین شاه به وزارت رسایل و پست منصوب شده بود، در سال ۱۲۹۱ هجری، پس از بازگشت شاه از اروپا یک هیات اتریشی را به ریاست ریدرد برای اداره امور پست ایران استخدام کرد و هیات مزبور از سال ۱۲۹۲ زمام امور پست را در دست گرفت و به تدریج قاصدها و پیک‌های پیاده به پیک‌های سواره مبدل و حمل‌ونقل پستی نسبت به سابق سریع‌تر شد. در دوره رضاخان نیز توجه زیادی به امور پست و تلگراف به ویژه در حوزه نظامی و مدرسه نظامي پست و تلگراف شد.

ایرانیان برای نخستین بار در جهان در زمان هخامنشیان اقدام به تاسیس واحد رسمی پست با عنوان «چاپارخانه» کردند که از طریق آن به وسیله اسبهای تندرو تمامی اخبار، گزارشات و مکاتبات دولتی بین پایتخت با سایر ایالات انجام می‌شد.  این اسبها در جاده‌هایی موسوم به «راه شاهی» تردد می‌کردند و در فاصله هر 24 کیلومتر یک چاپارخانه قرار داشت که شخص چاپار پس از تعویض اسب خود با اسبی تازه‌نفس به راهش ادامه می‌داد. داریوش هخامنشی درباره پیک‌های دولتی خود می‌گوید: «نه برف، نه باران، نه گرما و نه تاریکی شب نمی‌تواند پیک‌های تندرو را از حرکت بازدارد.» این جمله امروز در بالای سردر ساختمان اداره پست نیویورک نقش بسته است.
پست در ایران تا سال 1258 به صورت «اداره پست» به فعالیتش ادامه می‌داد تا این که در این سال ناصرالدین شاه قاجار دستور تاسیس «وزارت پست» را صادر کرد. در زمان صدارت امیرکبیر تحولات عظیمی در وزارت پست ایران رخ داد و در پی آن نظام پستی نوین در کشور ایجاد شد؛ در این دوره سرویس‌های پستی منظمی بین شهرها ایجاد و تعرفه‌های پستی تعیین شد همچنین آیین‌نامه پستی کشور نیز به تصویب رسید. در سال 1288 با رواج تلگراف نام این وزارتخانه به «وزارت پست و تلگراف» تغییر کرد. در دوره رضاخان و در سال 1308 با خرید سهام شرکت تلفن، «وزارت پست و تلگراف و تلفن» شکل گرفت.