از یک جهت این امر به آن علت بود که آنان اقلیت‌های قومی بودند و برای سرمایه‌گذاری در ایران امنیت چندانی نداشتند. از طرف دیگر شرکت‌‌های سوداگر اروپایی آنچنان ثروت و قدرتی داشتند که به راحتی سرمایه‌‌های کوچکتر را در جهت منافع خود به کار‌ می‌ گرفتند.

در دوره صفویه گروهی خارجی به نام بانیان در ایران حضور داشتند. بانیان‌ها در اصل هندی بودند. آنها بخشی از تجارت ایران را در دست داشتند و در این راه به نفع استعمارگران کار کردند. با این حال علیرغم نقش پررنگ بانیان‌ها در تجارت، این گروه، گروه چندان موفقی نبودند:
«اما ثروت آنان (بانیان‌های هند) در کار‌های تولیدی و صنعتی به کار نیافتاد. از یک جهت این امر به آن علت بود که آنان اقلیت‌های قومی بودند و برای سرمایه‌گذاری در ایران امنیت چندانی نداشتند. به خصوص وضعیت آشوب و هرج و مرج و جنگ‌های داخلی در قرن ۱۸، تجار ارمنی و هندی مهاجرت را ترجیح‌ می‌دادند. از طرف دیگر شرکت‌‌های سوداگر اروپایی آنچنان ثروت و قدرتی داشتند که به راحتی سرمایه‌‌های کوچکتر را در جهت منافع خود به کار‌ می‌گرفتند. خارج کردن سکه‌‌های طلا و نقره از کشور باعث کمبود طلا و نقره و بحران اقتصادی‌ می‌ شد. چون در این زمان تجارت دریا‌ها به طور کامل در دست شرکت‌های اروپایی قرار داشت. طلا و نقره خارج شده از ایران به وسیله تجار هندی در انتها نصیب شرکت‌های سوداگر‌ می‌گردید.  گاه کمپانی‌ها به یکباره مقدار زیادی کالا وارد بازار‌ می‌کردند و تجار داخلی مجبور بودند همه آن‌ها را خریداری کنند زیرا در غیر این صورت خود این کمپانی‌‌ها مبادرت به حمل و فروش کالا در سراسر ایران‌ می‌کردند»



منبع: علیرضا ثقفی خراسانی، سیر تحولات استعمار در ایران، مشهد، نشر نیکا، 1375، صص 66- 68