شاه در تغییر دیدگاه ژوزف کرافت مخبر روزنامه‌های نیویورک تایمز و واشنگتن پست نسبت به خود: دیشب یک ساعت و نیم با او وقت گذراندم و وضع ایران را کاملا تشریح کردم که اغلب طبقات ایران طرفدار رژیم هستند و اگر شما مزخرفاتی می‌شنوید نباید اعتنا کنید

شاه حساسیت زیادی به انتقاد روزنامه‌های خارجی از خود داشت و همواره تلاش می‌کرد تا دیدگاه آنان را نسبت به خود تغییر دهد. به عنوان نمونه همواره ادعا می‌شد که وضعیت تمام گروه‌ها در ایران مساعد است. این در حالی بود که بیشتر روزنامه‌های خارجی از وضعیت داخلی کشور باخبر بودند.
«صبح شرفیاب شدم، شاهنشاه خیلی سرحال نبودند. باز باران نیامده و گرفتاری داریم. در غرب باران آمده، ولی در تهران و سایر نقاط ایران نیامده و گرفتاری تولید کرده، یعنی گرفتاری روحی و فکری برای شاهنشاه. باری چندین دستخط توشیح فرمودند، منجمله جواب رئیس جمهور زئیر را توشیح فرمودند و مقدار زیادی تلگرافات خارجی عرض کردم: ژوزف کرافت مخبر روزنامه‌های نیویورک تایمز و واشینگتن پست را دیدم. اوامری که فرمودید به او ابلاغ کردم. فرمودند: به او بگو مساله فشار روس‌ها را درباره خرید اسلحه ما و جواب سخت مرا که به او گفته بودم ننویسد، فقط بنویسد که شاهنشاه شدیدا به سیاست مستقل ملی پایبندی نشان دادند. به نظرم مرد فهمیده‌ای آمد. دیشب یک ساعت و نیم با او وقت گذراندم و وضع ایران را کاملا تشریح کردم که اغلب طبقات ایران طرفدار رژیم هستند و اگر شما مزخرفاتی می‌شنوید نباید اعتنا کنید. به او گفتم: زارعین که حالا صاحب زمین شده‌اند مدیون رژیم هستند، کارگرها از بهترین شرایط برخوردارند، یعنی هم در منافع شریک، هم در سهام کارخانه شریک هستند، هم صاحب خانه هستند و از مترقی‌ترین قوانین کارگری برخوردارند. شهری‌ها هم پول دارند و مشغول فعالیت هستند. باقی می‌ماند یک طبقه جوان محصل در داخل و خارج کشور. آنها هم بر دو قسم هستند، یک عده کوچکی هستند که شما (آمریکایی‌ها) یا روس‌ها بنابر تمایل و افکار خودتان با آنها تماس می‌گیرید و تحریک می‌کنید. با اینها نمی‌توانیم کاری بکنیم. یک قسمت دیگر اصولأ جوان هستند و جوان با هر نظام موجود مخالف است تا به این صورت شخصیت خود را به ظهور برساند. آنها به محض آن که به سنین بالاتر می‌رسند همه به وطن باز می‌گردند و خدمت می‌کنند.»

ا
منبع: اسدالله علم، گفت‌وگو‌های من با شاه، زیر نظر عبدالرضا هوشنگ مهدوی، ج 4، تهران، انتشارات مازیار- معین، 1371، صص 299- 300