بنا بر آمار سال ۱۹۰۴ از پنج هزار نفر یهودی ساکن تهران فقط ۳۷۲ تن پسر و دختر، به دو مدرسه‌ای که در سال ۱۸۹۸ به وسيله اتحادیه جهانی یهودیان برای آنها ساخته شده است می‌روند.

علیرغم آنکه در دوره قاجار و پس از آن مدارس گسترش زیادی نیافته بودند؛ اما بسیاری از اقلیت‌ها از امتیاز آموزش و تحصیل برخوردار بودند. این در حالیست که برخی معتقدند در دوره قاجار، اقلیت‌ها تحت آزار و یا فشارهای سیاسی و اجتماعی قرار داشتند. برخلاف این دیدگاه، بسیاری از اقلیت‌ها شرایط بهتری از مسلمانان نیز داشتند:
«پارسیان تهران، تا آنجا که من می‌دانم به آموزش و پرورش علاقه مند هستند و من می‌توانم عکسی از مدرسه پسرانه آنها عرضه کنم. در این عکس معلم مدرسه کیومرث وفادار در جلو، و شاگردان و عده‌ای از کارمندان ارباب جمشید که در کنار آموزگاران ایستاده‌اند. در عقب دیده می‌شوند. تعداد کسانی که به مدرسه می‌روند نسبتا زیاد است، و این تعداد با توجه به وسعت نسبی در جامعه بهودی و زرتشتی در تهران که به ترتیب 5100 و 324 نفر جمعیت دارند، از محصلان مدارس یهودی بیشتر است. زیرا بنا بر آمار سال ۱۹۰۴ از پنج هزار نفر یهودی ساکن تهران فقط ۳۷۲ تن پسر و دختر، به دو مدرسه‌ای که در سال ۱۸۹۸ به وسيله اتحادیه جهانی یهودیان برای آنها ساخته شده است می‌روند و این نکته‌ای است که باید در خور توجه انجمن‌های رفاه هر دو جامعه که در پی بهبود بخشیدن و بهتر ساختن وضع همکیشان خود در ایران هستند - قرار گیرد. خیلی جالب توجه و آموزنده می‌بود اگر می‌شد بین دو اقلیت مذهبی مقایسه‌ای بعمل آورد و نتایج اقدامات انجمن‌ها و گروه‌های خاص مسئول منافع این اقلیت‌ها را نشان داد. چنین مقایسه‌ای باید کار مدارس مبلغان مختلف مسیحی تهران را نیز در بر گیرد؛ همچنین قبل از نتیجه‌گیری نهایی، در ارتباط با مؤسسات اسلامی بررسی گردد.»



منبع: آبرا‌هام والنتاین ویلیامز جکسن، سـفرنامه جکسـن (ایران در گذشته و حال) ترجمه منوچهر امیری و فریدون بدره‌ای، تهران، علمی و فرهنگی، 1385، ص 480