در برابر مسجد‌ها حوض‌ها و فواره‌‌های آب هست زیرا ایرانی‌ها عادت دارند که پیش از عبور از آستانه مسجد دست‌ها و پاهایشان را بشویند و موقعی که به مسجد داخل می‌شوند کفشهای خود را در می‌آورند

نماز خواندن در دین مبین الام با آداب و مقدمات خاصی همراه است. در رابطه با .ورود به مساجد نیز آداب خاصی تعیین شدذه است. جالب است که این آداب قرن‌هاست که در ایران به شکلی کاملا یکسان رعایت می‌شود. دریابل در سفرنامه خود در رابطه با آداب نماز خواندن مردم عصر صفویه آورده است:
 
«در برابر مسجد‌ها حوض‌ها و فواره‌‌های آب هست زیرا ایرانی‌ها عادت دارند که پیش از عبور از آستانه مسجد دست‌ها و پاهایشان را بشویند و موقعی که به مسجد داخل می‌شوند کفش‌های خود را در می‌آورند. آن‌ها يك قطعه سنگ قهوه‌ای رنگ هشت گوش دارند که به مرمر شبیه است و آنرا معمولا در قطعه‌ای پارچه زیبای ابریشمین می‌بندند. آن‌ها این سنگ را بروی زمین مسجد می‌گذارند که با قالی‌های گرانبها پوشیده شده است و در آنجا هیچ گونه صندلی و یا نیمکتی نیست و دیوار‌ها با نوشته‌‌ها و خطوط ترکی تزئین شده است و بعد به سجده می‌افتند و آن سنگ را می‌بوسند و از جای بر می‌خیزند و همین حرکات را چند بار تکرار می‌کنند همین اعمال را در سفر و در خانه‌‌های خود نیز انجام می‌دهند. برای نماز و دعا خواندن دست‌ها و پاهای خود را می‌شویند آرنجهای خود را عریان می‌کنند و کفش‌های خود را در می‌آورند. اما هرگز سرخود را برهنه نمی‌کنند نه در موقعی که به نماز می‌پردازند و نه هنگامی که در برابر شاه هستند و به نظرشان خیلی عجیب بود که می‌دیدند من کلاهم را از سرم بر می‌دارم.»


منبع: ژرژ تکتاندرفن دریابل، ایترپرسیکوم (سفرخلیج فارس)، گزارش سفارتی به دربار شاه عباس اول، ترجمه محمود تفضلی، تهران، انتشارات بنیاد فرهنگ ایران، 1351، ص 58