در جریان جنگ‌های هفت ساله میان انگلیس و فرانسه بر سر هند، خلیج فارس از اهمیت شایان توجهی برخوردار شد. خلیج فارس به عنوان مرکز ارتباطی میان اروپا و هندوستان انتخاب شد. فرانسویان در برابر انگلستان که از چنین مرکزی محروم بودند در هند موضع ضعیف‌تری داشتند.

خلیج فارس یکی از مناطق مهم در میان استعمارگران بود. پرتغال اولین کشوری بود که توانست بر این منطقه نفوذ پیدا کند؛ اما بعد از آن سایر استعمارگران از جمله فرانسه و انگلیس تلاش خود را برای نفوذ بر خلیج فارس آغاز کردند:

«در جریان جنگ‌های هفت ساله میان انگلیس و فرانسه بر سر هند، خلیج فارس از اهمیت شایان توجهی برخوردار شد. خلیج فارس به عنوان مرکز ارتباطی میان اروپا و هندوستان انتخاب شد. فرانسویان در برابر انگلستان که از چنین مرکزی محروم بودند در هند موضع ضعیف‌تری داشتند. پس از جنگ‌های هفت ساله و پیروزی انگلستان در هند خلیج فارس به عنوان پایگاه نظامی و مراکز ارتباطی اهمیت سوق الجیشی برای محافظت هندوستان یافت به تدریج در نیمه دوم قرن ۱۸ انگلستان به فکر تحکیم پایگاه‌های خود در خلیج فارس از طریق تصرف اراضی افتاد. از گزارش‌های کمپانی چنین بر می آید که پس از مرگ نادر کمپانی به فکر تصرف ناوگان دریایی نادر و جزیره بحرین بودند اما رؤسای کمپانی به علت درگیری در هند، با آن مخالفت کردند. در همین سال‌ها کمپانی با استخدام چریک محلی برای خود ارتش خصوصی تشکیل داده بود. در سال ۱۷۵۵ کمپانی یک پست نمایندگی در بندر ریگ تشکیل داد و با درگیری با نیروهای بومی اعراب، سعی در بسط نیروی نظامی و سرکوب کلیه نیروهای محلی داشت. از این تاریخ تا پایان قرن ۱۸ که کمپانی هند شرقی موفق به تسخیر بخش اعظم هندوستان شد و تحت حکومت مستقیم پارلمان انگلیس قرار گرفت، فعالیت کمپانی در خلیج فارس با افت و خیز همراه است اما در مجموع بدون رقیب و در جهت تحکیم و گسترش فعالیت خود عمل می‌کند.»


منبع: علیرضا ثقفی خراسانی، سیر تحولات استعمار در ایران، مشهد، نشر نیکا، 1375، ص 92