گزارشی که در سال ۱۹۷۵ توسط مؤسسه هودسن انجام گرفته نشان می‌دهد که حتی اگر ایران به هدف‌هانی توسعه خود در سال ۱۹۸۵ برسد باز اقتصادی خواهد داشت نه خیلی زیاد پیشرفته‌تر از اقتصاد هند..

بعد از افزایش ناگهانی قیمت نفت، درآمد کشور و ارز خارجی افزایش یافت. این موضوع باعث تدوین چندین طرح و برنامه بلندپروازانه توسط شاه و دربار شد که نتایج منفی آن همچون کاهش ارز و لزوم گرفتن وام از خارج خیلی زود نمایان شد:
«ایران حتى مازاد ارز خارجی داشت که به سرمایه‌گذاری از خارج و قرض دادن به کشورهای خارجی پرداخت. اما دو سال بعد وضعیت کاملاً متفاوت شد و بالاتر رفتن تقاضای داخلی و سقوط تقاضای خارجی برای نفت ایران چنان قابل ملاحظه بود که در حال حاضر ایران قادر نیست بعضی از طرح‌هایی را که قبلاً اعلام کرده است اجرا نماید. نقش ایران به عنوان سرمایه‌گذار خارجی نقشی گذرا بود و اینك ایران بار دیگر در بازار بین‌المللی، آینده‌ای به عنوان وام گیرنده دارد. به‌این ترتیب با وجود در دست داشتن مقدار زیادی پول محدودیت‌های توسعه خود را نشان داده است. گزارشی که در سال ۱۹۷۵ توسط مؤسسه هودسن انجام گرفته نشان می‌دهد که حتی اگر ایران به هدف‌های توسعه خود در سال ۱۹۸۵ برسد باز اقتصادی خواهد داشت نه خیلی زیاد پیشرفته‌تر از اقتصاد هند و برابر یا کمی کمتر از اقتصاد مكزیك. اگر این هدف‌ها وصول نشود در آن صورت در دهه پایان قرن حاضر ایران چیزی بیش از بنای عظیم صنعتی ناتمامی نخواهد بود که به زیور قدرت و تاثیرات بین‌المللی آراسته است ولی در اساس هیچ چیزی نیست.»


منبع: فرد هالیدی، ایران، دیکتاتوری و توسعه، ترجمه محسن یلفانی و علی طلوع، تهران، انتشارات علم، 1358، ص 157