بر طبق قانون کورنو واليس حقوق مالکیت موروثی و دائمی شد و زمینداران موظف بودند معادل نه دهم از درآمد سال ۱۷۹۰ را به عنوان مالیات ثابت بپردازند. املاک زمینداران در صورت عدم پرداخت بدهی به حراج گذاشته و زمین به دیگری فروخته می‌شد.

اقدامات استعمارگرایان در هند، ضربه مهمی را بر پیکره اقتصادی و سیاسی این کشور وارد کرد. با این حال در مواقعی وضع برخی از قوانین داخلی نیز اوضاع را به نفع استعمارگرایان تمام می‌کرد. از جمله این قوانین می‌توان به قانون کورنو والیس اشاره کرد که بر پایه مالیات‌های سنگین و اصلاحات ارضی قرار داشت. مالیات‌های سنگین و سیاست‌های ارضی منجر به پیدایش قشربندی جدید در جامعه هند شد و ثروت و قدرت را در دستان زمینداران به هزینه دهقانان و طبقات پایین تثبیت کرد:
«بستن مالیات‌های سنگین بر زمین‌های کشاورزی و ترغیب زمینداران در جهت تولید کالا‌های خاص باعث به وجود آمدن قشربندی جدیدی در جامعه هند گردید. در سال ۱۷۹۳ فرماندارکل هند (کورنو واليس) علیرغم مخالفت‌ها، قانون سكونت دائمی را ارائه داد. بر طبق این قانون حقوق مالکیت موروثی و دائمی شد و زمینداران موظف بودند معادل نه دهم از درآمد سال ۱۷۹۰ را به عنوان مالیات ثابت بپردازند. املاک زمینداران در صورت عدم پرداخت بدهی به حراج گذاشته و زمین به دیگری فروخته می‌شد. برای ایجاد یک پایگاه طبقاتی مطمئن محصول و درآمد اضافی زمینداران را از پرداخت مالیات معاف کرد. این قانون حقوق فئودالی و دهقانی را بر زمین عملاً پایمال کرد و زمین را به ملک خصوصی زمینداران تبدیل کرد فروش حق جمع آوری مالیات در‌‌ میان زمینداران رواج یافت آنان این حق را به اجاره داران می‌فروختند. آنان نیز به نوبه خود، برای ينة كسب درآمد بیشتر به دیگران واگذار می‌کردند اعمال راجه بوردوان، نیرومندترین زمیندار بنگال، نمونه بارز این شیوه بود یک سلسله مراتب از پنج تا شش اجاره دار جزه در املاک او به وجود آمد هر یک از آنان زمینی را که اجاره کرده بود به نرخ بالاتری به دیگری اجاره می‌داد این امر موجب شد زنجیره‌ای ‌طولانی از اجاره داران جزء، که حقوق آنان بطور موروثی از پدر به پسر می‌رسید، به وجود آید.»»


منبع: علیرضا ثقفی خراسانی، سیر تحولات استعمار در ایران، مشهد، نشر نیکا، 1375، ص 102