آنتونی ایدن وزیر امورخارجه انگلستان در سال ۱۳۳۲ در مجلس عوام آن کشور اظهار امیدواری کرد که با روی کار آمدن دولت جدید در ایران فصل جدیدی در تاریخ روابط دو کشور گشوده شود.
مسئله نفت بعد از کودتا
30 مرداد 1403 ساعت 17:38
آنتونی ایدن وزیر امورخارجه انگلستان در سال ۱۳۳۲ در مجلس عوام آن کشور اظهار امیدواری کرد که با روی کار آمدن دولت جدید در ایران فصل جدیدی در تاریخ روابط دو کشور گشوده شود.
بعد از سقوط دولت مصدق، انگلیس و آمریکا با خیالی آسوده، فرصت را برای بهرهبرداریهای سیاسی و اقتصادی مناسب دیدند و درصدد همکاری مجدد با حکومت پهلوی برآمدند. در این بین، دولت انگلستان تلاش زیادی را به کار برد تا روابط خود را به شکل سابق و حتی بهتر از آن پیش ببرد:
«با سقوط دولت دکتر مصدق و روی کار آمدن سرلشگر فضلالله زاهدی و بروز بحرانهای اقتصادی بر اثر فشارهای اقتصادی ناشی از قطع جریان نفت و فشارهای سیاسی بینالمللی دولت ایران در صدد برآمد تا زمینههای لازم و مناسب را برای استقرار روابط مجدد با انگلستان فراهم آورده و برای حل معضل نفت چارهای بیندیشد. زاهدی در شهریور ۱۳۳۲ به تشریح اوضاع وخیم اقتصادی ایران پرداخت و اعلام داشت که دولت دکتر مصدق علاوه بر آنکه بیش از دویست میلیون دلار برای ایران قرض به جا گذاشته مبلغ پنجاه میلیون دلار ارز ذخایر پشتوانه اسکناس را نیز مصرف کرده است و تنها راه نجات اقتصاد ورشکسته ایران را در تولید نفت و عایدات آن باید جست. دولتهای انگلیس و آمریکا نیز که هم از بابت جریانات سیاسی ایران و هم از بابت وضع بحرانی اقتصاد ایران شدیداً نگران بودند، در پی یافتن راه حل رضایت بخشی برآمدند. آنتونی ایدن وزیر امورخارجه انگلستان در سال ۱۳۳۲ در مجلس عوام آن کشور اظهار امیدواری کرد که با روی کار آمدن دولت جدید در ایران فصل جدیدی در تاریخ روابط دو کشور گشوده شود. ولی آمادگی دولت انگلیس را برای برقراری روابط مجدد و حل مساله نفت اعلام داشت و اضافه کرد که در این راه دولت آمریکا نیز با دولت انگلیس همراهی خواهد کرد. ملکه الیزابت نیز در مراسم افتتاح پارلمان انگلستان اظهار امیدواری کرد که روابط ایران و انگلستان از نو تجدید شود. سرانجام نتایج مذاکرات نمایندگان ایران و انگلیس با وساطت دولت سویس در سال ۱۳۳۲ به نتیجه رسید و بیانیه رسمی و مشترک ایران و انگلستان حاکی از برقراری مجدد روابط دو کشور بود.»
منبع: رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، علی امینی، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1379، ص 17
کد مطلب: 49769