پس از تسخیر هرمز، پرتغالی‌ها پایگاه‌های دریایی دیگری نظیر قشم را تصرف کردند. در سراسر این حملات کشتی‌های بومی را آتش زده و مردمی را که مقاومت می‌کردند، قتل عام کردند.

حضور پرتغالی‌ها در خلیج فارس و هرمز، آغازگر دوران جدیدی در این منطقه بود. پرتغال توانست با حضور در هرمز و خلیج فارس منافع سرشاری را از آن خود کند و در کنار آن تسلط خود را سالیان سال تداوم بخشد:
«پس از تسخیر هرمز، پرتغالی‌ها پایگاه‌های دریایی دیگری نظیر قشم را تصرف کردند. در سراسر این حملات کشتی‌های بومی را آتش زده و مردمی را که مقاومت می‌کردند، قتل عام کردند. آلبوکرک پس از تصرف هرمز مقرر کرد که حاکم آن سالانه ۱۵ هزار اشرفی به دولت پرتغال خراج بپردازد. همچنین قراردادی را تحمیل کرد که طی آن امیر هرمز موظف بود از کالاها و اجناس پرتغالی بیش از مقدار معینی حق گمرک نگیرد. به علاوه هیچ یک از کشتی‌های محلی بدون اجازه مأموران پرتقالی در خلیج فارس به تجارت نپردازند و در جزیره قلعه‌ای مستحکم برای نیروهای پرتغالی ساخت. تجارتخانه بزرگی تأسیس کرده مقدار فراوانی مال التجاره به آن فرستاد و برای جلب رضایت تجار دستور داد که اجناس را ارزان بفروشند. به این ترتیب اولین پایگاه سوداگران اروپایی در ایران پایه‌ریزی شد. از این پس تا حدود ۱۲۰ سال سراسر خلیج فارس در تسلط پرتغالی‌ها بود آنان تجار بومی را از بین برده و مال التجاره آنان را ضبط می‌کردند اهالی بومی را غارت و انواع ظلم و ستم را جهت رواج تجارت خود و غارت هر چه بیشتر منطقه روا می‌داشتند. هیچ گونه مقاومتی در برابر آنان نبود.»


منبع: علیرضا ثقفی خراسانی، سیر تحولات استعمار در ایران، مشهد، نشر نیکا، 1375، ص 76