شعار دادن علیه رژیم و خاندان پهلوی و حمایت از حضرت امام(ره) از کارهای معترضان بود.

هفده شهریور 1357 یکی از تاریک‌ترین و خون‌بارترین روزهای حکومت پهلوی است. در این روز رژیم پهلوی به بهانه‌ی حکومت نظامی بر روی مردم بی‌دفاعی که در میدان شهداء (ژاله سابق) جمع شده بودند، آتش گشوده و بسیاری را به شهادت رساند. اگر چه رژیم به دنبال تکرار قتل‌ عام 15 خرداد و ایجاد رعب و وحشت در جامعه بود، ولی این بار نتیجه عکس گرفت. این روز که به جمعه سیاه معروف است، چهره‌ی موحش رژیم را که مدعی رعایت حقوق بشر و ایجاد دولت آشتی ملی بود آشکار کرد. این روز نشان داد که سران رژیم به مرحله‌ای از آشفتگی روحی و روانی رسیده‌اند که از انجام هرگونه اقدام ضد بشری ابایی ندارند. سند زیر اعلامیه‌ای است که به همین مناسبت در آن ایام منتشر شده است. نویسندگان اعلامیه فاجعه 17 شهریور را مشابه فاجعه کربلا دانسته و از مردم می‌خواهند که در چهلمین روز این شهدا، حضور پرشوری در مرقد آن‌ها داشته باشند. در بخشی از اعلامیه آمده است: «شاه با دستیاری شریف امامی دست به جنایت تازه‌ای زده، این دلقک خون آشام اویسی قزاق با شهید کردن جوانان عزیز ما، تثبیت مقام چنگیزی خود را نمود و آخرالامر با ایجاد حکومت نظامی گشتاپویی خود، برای قلع و قمع نمودن امت ستمدیده ایران از هیچ جنایتی فروگذار نکرد.»







مرکز بررسی اسناد تاریخی