در تهران از ماه ژوئن تا اواخر نوامبر، به ندرت باران می‌بارد و باغ‌ها که زمین خشك و بی‌حاصل را به واحه‌ای سرسبز تبدیل کرده‌اند، بارشته راه‌های آبی زیرزمینی که قنات نامیده می‌شود، آبیاری می‌گردند

تهران از آنجا که از دیرباز در ناحیه‌ای خشک واقع شده است، از لحاظ کشاورزی و آبیاری، با مشکلاتی همراه بوده است. از این رو حفر قنات یکی از مهمترین روش‌های آبیاری معمول بوده است که در بسیاری از نقاط از آن استفاده می‌شده است.

«در تهران از ماه ژوئن تا اواخر نوامبر، به ندرت باران می‌بارد و باغ‌ها که زمین خشك و بی‌حاصل را به واحه‌ای سرسبز تبدیل کرده‌اند، با رشته راه‌های آبی زیرزمینی که قنات نامیده می‌شود، آبیاری می‌گردند. آب این قنات‌ها از رشته کوه البرز که دوازده تا پانزده میل تا تهران فاصله دارد تأمین می‌شود که با روش مخصوص زهکشی شده به باغ‌ها می‌رسد. شهر پر آب است و اغلب خیابان‌های خوب آب دائمی دارند. در گوشه و کنار، باغ‌های سرسبز و زیبایی دیده می‌شود و خاك جلگه تقریبا همه جا حاصلخيز است و اگر درست آبیاری شود، حتی میوه و سبزیجات ایالات جنوبی را نیز می‌توان در آن کشت کرد.»


منبع: جان ویشارد، بیست سال در ایران، ترجمه علی پیرنیا، تهران، نوین،  1363، صص 92- 93