طفل ایرانی هنگامی کـه به چهارسالگی می‌رسد در نتیجهء همین بازیها و سرگرمیها و گفت‌وگوها ورزیده شده‌ اسـت‌ و صـدها‌ جـمله‌بندی ساده و سبک و مقادیر هنگفتی کلمه در حافظه دارد و به طور‌ کامل‌ و شامل قادر به سخن گفتن است.

در فرهنگ ایران کودکی که‌ حدود سه‌سالگی و بیشتر رسـیده اسـت از برکت مجموع گفت‌وشنودها و آموزشهایی مه در خانواده خود دیده است، به خوبی از عهدهء ساختن و پرداختن جمله و ادای مفاهیم ذهنی برمی‌آید، ولی از عدد‌ و رقم‌ آگاه نیست و لازم است که آرام ‌آرام بـا عدد و رقم آشنا شود. مـادر از ایـن کار بایسته هم غافل نیست،با مهربانی کف می‌زند و به آهنگ مخصوص و تکیه به کلام‌ می‌خواند‌ و از فرزند خود می‌خواهد که گفتهء او را تکرار کند: «بـیا یـک، بیا یـک یـاری دارم‌ بیا دو، بیا دوستت می‌دارم، بیا سه ، بیا‌ سیمین‌ عذارم‌ بیا چار، بیا‌ چاره‌ دردم، بیا پنج، بیا پنجه  آفتاب،‌ بیا شیش، بـیا شیشه عمرم، بیا هفت، بیا هفت‌ آسمونم،‌‌ بیا‌ هشت،بیا هشت در بهشتم، بیا‌ نه‌، بیا نزهت عزیزم‌، بیا ده، بیا ده‌ساله دختر، بیا یـازده ریـزه‌ریزه‌، دوازده قر مـی‌ریزه، به‌ سیزده‌ واردم‌ من‌، به چارده چاروا دارم، به پونزه پول ندارم...» طفل ایرانی هنگامی کـه به چهارسالگی می‌رسد در نتیجهء همین بازیها و سرگرمیها و گفت‌وگوها ورزیده شده‌ اسـت‌ و صـدها‌ جـمله‌بندی ساده و سبک و مقادیر هنگفتی کلمه در حافظه دارد و به طور‌ کامل‌ و شامل قادر به سخن گفتن است.


 منبع:انجوی شیرازی،سید ابوالقاسم، ادب شفاهی و زبان آموزی به کودک در فرهنگ مردم، فرهنگ مردم، بهار 1384، شماره 13 ، ص 69