دولت انگلستان مانند یک صراف ماهر و موقع شناس که خود بدهی داشته باشد، حاضر شد از فلاکت و تنگدستی طلبکار خود که در دست یک طلبکار بی رحم گرفتار بود استفاده کند و به موقع هم استفاده کرد.

در دو ماده از عهدنامه ترکمانچای، دولت انگلیس به عنوان میانجی متعهد شده بود که در صورت بروز جنگ مجدد بین ایران و روسیه به میانجیگری برخیزد و اگر کار به آشتی نیانجامید علیه روسیه به کشور ما یاری دهد. اما وزیر مختار انگلیس دولت ایران را متقاعد کرد که در ازای ایفای (این مواد) به دریافت 250 هزار تومان رضا دهد.در اینجا برای ایضاح ویژگی کامل روشهای دیپلماسی استعمارگران بی مناسبت نیست متذکر شویم که از این مبلغ، پنجاه هزار تومان به دولت ایران پرداخت نشد وبه اصطلاح مقامات انگلیس دبه در آوردند ولوطی خورش کردند...
هزار تومان شد به شرط آنکه از بابت دوماه از قرارداد نوامبر 1814 عهدنامه ترکمن چای محسوب شود. دربار ایران نیز با اصطلاحات و تغییرات در این قرارداد و الغای مواد 3 و 4 موافقت کردند.
به تعبیر محمود محمود مولف تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس: دولت انگلستان مانند یک صراف ماهر و موقع شناس که خود بدهی داشته باشد، حاضر شد از فلاکت و تنگدستی طلبکار خود که در دست یک طلبکار بی رحم گرفتار بود استفاده کند و به موقع هم استفاده کرد.


منبع: تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس ج 1، ص 278.