مبارزات چریکی در این دوره به شکل وارد ساختن ضرباتی به منابع و تأسیسات نظامی و اقتصادی و همچنین مورد هدف قرار دادن شخصیت‌های سیاسی رژیم و عناصر خارجی، ادامه یافت.

در دهه 1350، شکل جدیدی از مبارزات سیاسی رواج یافت. این مبارزات، مبارزات چریکی بود که عمدتا از سوی گروه‌های چپ به کار گرفته شد. چپ‌ها با استفاده از این روش مبارزاتی توانستند ضرباتی را به حکومت پهلوی وارد کنند هر چند در نهایت در مبارزات خود شکست خوردند:
«مبارزات چریکی در این دوره به شکل وارد ساختن ضرباتی به منابع و تأسیسات نظامی و اقتصادی و همچنین مورد هدف قرار دادن شخصیت‌های سیاسی رژیم و عناصر خارجی، ادامه یافت؛ اما آنچه قابل تأمل است بی توجهی به نقش مردم و عدم جلب حمایت‌‌های مردمی در مبارزات آنان بود. از آنجا که مردم عامل تعیین کننده سرنوشت مبارزه مسلحانه هستند، بدون پشتیبانی آنان جنگ چریکی ناکام می‌ماند گروه‌‌های فوق، هیچ گاه در فراگیر ساختن مبارزات در‌‌ میان توده‌‌های مردم موفقیتی کسب نکردند و از این بابت ضربات جبران‌ناپذیری را متحمل شدند. مشکل دیگر این سازمان‌ها مربوط به ایدئولوژی آن‌ها بود. برخی از آنان مارکسیست بودند و برخی دیگر مانند مجاهدین خلق اگرچه مذهبی بود، ولی به دلیل گرایش‌های مارکسیستی شان که بعد‌ها آن‌ها را دچار فروپاشی‌، ساخت، در جامعه مذهبی ایران نفوذی نداشتند و در نهایت موجب ناکامی آنان در فرآیند انقلابی شان گردید.»


منبع: علیرضا زهیری، عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، تهران، دفتر نشر و پخش معارف، 1379، ص 334