یکی از نگرانی‌هایی که در روابط دو کشور وجود داشت نگرش تردیدآمیز شاه و بیشتر ایرانیان نسبت به اهداف و برنامه‌‌های شوروی در ایران بود.

شاه ترس عجیب و خاصی از شوروی و بلوک شرق داشت. او به دلیل عدم اطلاعات کافی، شوروی را بزرگ‌ترین خطر برای ایران می‌دانست. همین موضوع باعث شده بود تا رابطه با شوروی و چپ‌ها با فراز و نشیب‌های فراوانی همراه باشد:

«مشکل دیگری که در روابط دو کشور وجود داشت نگرش تردیدآمیز شاه و بیشتر ایرانیان نسبت به اهداف و برنامه‌‌های شوروی در ایران بود؛ زیرا شوروی‌‌ها به ایران وابسته به امریکا به عنوان یک تهدید امنیتی در مرز‌های جنوبی خود می‌نگریستند. حکومت ایران گاهی از روابط خود با شوروی به عنوان حربه‌ای در وادار ساختن غرب در پاسخ به درخواست هایش بهره می‌‌جست. روابط خارجی ایران با سایر کشور‌ها به ویژه همسایگانش به روابط این کشور با ابرقدرت‌‌ها بستگی داشت منطقه خلیج فارس مهم‌ترین عنصر در سیاست خارجی ایران بود که در کانون توجه سیاستمداران این کشور قرار داشت. حفظ وضع موجود در منطقه و مخالفت با مداخلات و تهدیدات خارجی همکاری‌‌ میان کشور‌های حاشیه‌ای و پذیرش مسئولیت اصلی امنیت منطقه توسط ایران به عنوان قوی‌‌ترین کشور منطقه از اهداف اساسی سیاست خارجی ایران محسوب می‌شد یکی دیگر از جنبه‌‌های سیاست خارجی‌، ایران شرکت در سرکوب جنبش‌‌های آزادیبخش چپ که نفوذ شوروی را در منطقه به دنبال داشت بوده است. حضور نظامیان ایران در عمان علیه چریک‌های ظفار در همین راستا قابل تحلیل می‌باشد.»


منبع: علیرضا زهیری، عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، تهران، دفتر نشر و پخش معارف، 1379، ص 341