پس از اجرای حکم اعدام رژیم پهلوی به منظور جلوگیری از اعتراضات احتمالی مردم تهران، اجساد شهدا را برای تدفین به منطقه مسگر آباد منتقل میکند و حتی شهدا در کنار یکدیگر نیز به خانواده آنان داده نمیشود
اقدامات رژیم پس از اعدام اعضای موتلفه و واکنش مردم
4 دی 1403 ساعت 18:29
پس از اجرای حکم اعدام رژیم پهلوی به منظور جلوگیری از اعتراضات احتمالی مردم تهران، اجساد شهدا را برای تدفین به منطقه مسگر آباد منتقل میکند و حتی شهدا در کنار یکدیگر نیز به خانواده آنان داده نمیشود
با شناسایی و دستگیری اعضای موتلفه اسلامی، بسیاری از آنان اعدام میشوند. شاه و رژیم که از محبوبیت گروه موتلفه در میان مردم آگاه بود، بعد از اعدام اعضای گروه، از تحویل اجساد ممانعت کردند و مخفیانه آنها را به خاک سپرد؛ اما این موضوع مانع سکوت مردم نسبت به اقدامات حکومت نشد:
«پس از اجرای حکم اعدام رژیم پهلوی به منظور جلوگیری از اعتراضات احتمالی مردم تهران، اجساد شهدا را برای تدفین به منطقه مسگر آباد منتقل میکند و حتی شهدا در کنار یکدیگر نیز به خانواده آنان داده نمیشود. بدین ترتیب شهدای مؤتلفه در قسمتهای مختلف مسگرآباد تهران به خاک سپرده میشوند. بعد از اینکه این چهار نفر را اعدام کردند جنازه این شهدا را آوردند در خیابان خاوران به طرف و رامین که میرویم یک مسگر آباد اولیه هست که نواب صفوی و یارانشان را اینجا دفن کرده بودند که الان پارک است. بعداً جسد شهید نواب صفوی به قم منتقل شد. بعد از آن به مسگرآباد آخری که سمت راستش کوه است و تا به طرف کارخانه مس میرسیم که الان آنجا هم پارک شده ولی قبلاً یک قبرستانی بود که میگفتند تعدادی از شهدای ۱۵ خرداد را هم به صورت گروهی اینجا آوردند و خاک رویشان ریختند در چند نقطه اینجا، شهدا را دفن میکنند ولی اجازه مراسم نمیدهند هر چند به گزارش ساواک حدود ۵۰۰۰ نفر در شب هفتم شهدا میآیند که از تجمع آنان جلوگیری میشود بعد کار مردم هم این شده بود که آنجا سخنرانی میکردند و میآمدند سر قبر این شهدا، چون اجازه نصب سنگ قبر هم به آنها نداده بودند سنگ میچیدند روی هم. این سنگها میآمد بالا و بلند میشد شبیه یک گنبد روی قبر هر کدام از اینها با رنگ یا قلمی چیزی مینوشتند. مثلاً اینجا قبر امانی نیک نژاد هرندی و بخارایی است..»
منبع: علیرضا اسلامی گیلانی، تاریخ شفاهی زندگی و مبارزات شهید محمدصادق اسلامی (شهید مکتب روحالله)، تهران، موسسه فرهنگی هنری و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1394، صص 157- 158
کد مطلب: 49941