نیکسون عقیده داشت که ایالات متحده در روابط خود با دوستان آسیایی‌اش باید اساس را بر دو چیز بگذارد: نخست وفاداری به قراردادهایی که ایالات متحده با این کشورها دارد و دوم وفاداری به دفاع نظامی از این کشورها.

در دهه 1350 شمسی دکترینی از سوی نیکسون ارائه شد که یکی از محورهای مهم آن ایران بود. این دکترین بر چند پایه محوری قرار داشت؛ اما مهم‌ترین پایه آن بر بعد نظامی محدود بود و به پایبندی آمریکا به تعهدات خود در قبال هم‌پیمانانش تاکید داشت:
«نیکسون عقیده داشت که ایالات متحده در روابط خود با دوستان آسیایی‌اش باید اساس را بر دو چیز بگذارد: نخست وفاداری به قراردادهایی که ایالات متحده با این کشورها دارد و دوم وفاداری به دفاع نظامی از این کشورها. جز در مواردی که یک قدرت بزرگ با توسل به سلاح‌های هسته ای قصد تهدید آنها را داشته باشد البته ایالات متحده مدیریت هدایت امور دفاعی و امنیتی را در اختیار این کشورها قرار می‌دهد. دکترین «نیکسون» در واقع نوعی گذار سیاست خارجی آمریکا از حالت حمایت مستقیم رژیم‌های وفادار به ایالات متحده به حمایت‌های غیر مستقیم از آنان بود که با حمایت‌های جدی در زمینه کمک‌های نظامی، شکل می‌گیرد. نیکسون بر اساس دکترین نوین ایالات متحده اظهار می‌دارد که «اینک باید به شیوه‌ای واقع گرایانه با دولت‌ها برخورد نمود... در زمینه مسائل اقتصادی و نظامی باید گفت که اتحاد شوروی نباید توان پیروز شدن در جنگ علیه ایالات متحده را داشته باشد. در زمینه سیاسی، این طرح بدان معناست که رهبران شوروی نباید فکر کنند که در رویارویی با ایالات متحده دارای مزیت استراتژیک هستند. رهبران دیگر کشورها نیز نباید چنین گمانی نسبت به روس‌ها داشته باشند.»


منبع: حمیدرضا ملک‌محمدی، از توسعه لرزان تا سقوط شتابان: توسعه اقتصادی، نظامی و بی‌ثباتی سیاسی رژیم پهلوی دوم (1347- 1357)، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، صص 168- 169