انگلیس با سیاست تفرقه بیانداز حکومت کن، هم ناامنی تولید می‌کردند و منطقه را بحرانی می‌ساختند و هم از طریق این بحران‌ها سرمایه گذاری مؤثر اقتصادی می‌کردند.

انگلیس در جنوب ایران تنها در فکر تامین منابع مالی و اقتصادی نبود؛ بلکه این کشور به اشکال مختلف، منافع سیاسی خود را نیز تامین می‌کرد. این کار از طریق سیاست‌های مختلف انجام می‌شد و تجارت این کشور در سایر امور از جمله تجارت اسلحه را نیز محقق می‌کرد:
«دریاسالار سر ادوارد اسلید «نسبت به تجارت در سواحل خلیج فارس اظهار علاقه می‌کرد»، ضمن اینکه عملیات شرکت نفت را پیگیری می‌نمود. او نسبت به پیشرفت کارهای شرکت نفت در آینده اظهار امیدواری می‌کرد و جالب اینکه در مورد اختلاف ایران و عثمانی بر سر مسئله شط العرب «علاقه فراوان نشان می داد» حال چه ربطی بین مسئله عثمانی، تجارت اسلحه در خلیج فارس و مسئله نفت وجود دارد، امری است که قطعاً بر نکته‌بینان پوشیده نیست، بالاخص آنگاه که درمی‌یابیم موفقیت سرمایه‌های خارجی در منطقه، مرهون اختلاف افکنی و سیاست «تفرقه بینداز و حکومت کن» بوده است. با این سیاست هم ناامنی تولید می‌کردند و منطقه را بحرانی می‌ساختند و هم از طریق این بحران‌ها سرمایه گذاری مؤثر اقتصادی می‌کردند و در ضمن اسلحه خود را به فروش می‌رساندند. در همین چارچوب طرح احداث خط آهن مورد بحث قرار می‌گرفت. با توجه به نفوذ انگلیس در ایلات منطقه، مشکلی در این زمینه وجود نداشت، بالاخص فردی مثل خزعل که بهتر به اوضاع و احوال دنیا واقف می‌باشد و او همیشه مصالح دولت بریتانیا را در نظر گرفته و انگلیسی‌ها هم متقابلاً به او کمک می‌کنند.»


منبع:حسین آبادیان، بحران مشروطیت در ایران، تهران، موسسه مطالعات و پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های سیاسی، 1383، صص 600- 601