در ایران مردم هرگز نمی‌توانند شکایات خود را به عرض شاه برسانند و معمولاً جز در مواردی که شاه سوار بر اسب بگردش می‌پردازد و از خیابان‌ها عبور می‌کند مردم نمی‌توانند عریضه‌ها و درخواست‌های خود را به شاه تقدیم دارند.

در دوره صفویه یکی از راه‌های ثبت شکایات، نوشتن آنها در قالب نامه و ارسال به شاه بود. ارسال نامه به شاه کار آسانی نبود و با سختی‌های خاصی همراه بود. از این رو کمتر کسی موفق به رساندن نامه خود به شاه می‌شد.
«در ایران مردم هرگز نمی‌توانند شکایات خود را به عرض شاه برسانند و معمولاً جز در مواردی که شاه سوار بر اسب بگردش می‌پردازد و از خیابان‌ها عبور می‌کند مردم نمی‌توانند عریضه‌ها و درخواست‌های خود را به شاه تقدیم دارند، در این موارد نیز خان‌ها برای اینکه نگذارند مردم به شاه نزديك شوند و عریضه‌ای تقدیم کنند به هزاران وسایل مختلف متشبث می‌شوند، از جمله با منجمین سازش می‌کنند و آنها را وادار می‌سازند تا با تظاهر به اینکه با ستارگان به مشورت پرداخته‌اند به شاه عرض کنند که اعلیحضرت در آن روز نباید عریضه‌ها را قبول بفرمایند زیرا ساعت برای دریافت عریضه خوب نمی‌باشد و مناسب نیست. همچنین به وسایلی صاحب منصب ارشدی را که در این گونه موارد در جلوی شاه حرکت می‌کند وادار می‌کنند که بوسیله نوکرها و مستخدمینش عریضه دهندگان را با چوب و چماق از جلوی شاه دور کند، علاوه بر این معمولاً شاه در وقت حرکت یکی از وزرا را مفتخر می‌سازد که در طول راه با شاه صحبت کند و این وزیر درباره همه چیز باشاه مذاکره کند جز دربارۀ شکایاتی که در عریضه‌ها نوشته شده است.»


منبع: نیکلاس سانسون، سفرنامه سانسون، ترجمه تقی تفضلی، تهران، بی‌نا، 1346، ص 180