آدولف هیتلر، اولین رئیس کشور اروپایی بود که دستور بستن «باغ‌وحش انسانی» را در قلمروی رایش سوم داد. باغ‌وحش‌های انسانی پس از جنگ جهانی دوم در اروپا رو به زوال گذاشتند.

باغ وحش انسانی (Human zoo) یا نمایشگاه انسان‌ها، نمایش‌هایی بودند که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در کشورهای غربی برگزار می‌شدند. در این نمایشگاه‌ها، افراد از فرهنگ‌ها و اقوام مختلف، اغلب از آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی، در شرایطی شبیه به حیوانات در باغ وحش‌ها به نمایش گذاشته می‌شدند. هدف از این نمایش‌ها، تحقیر و به نمایش گذاشتن “دیگری” و تقویت حس برتری نژادی در بین بازدیدکنندگان اروپایی و آمریکایی بود. این نمایش‌ها غالباً با نمایش‌های تحقیرآمیز و نمایش ویژگی‌های فرهنگی آن‌ها همراه بود که به عنوان “عجیب و غریب” و “وحشی” به نمایش گذاشته می‌شد.
این نمایش‌ها به عنوان نمونه‌هایی از نژادپرستی سیستماتیک و استعمارگرایی تلقی می‌شوند. آن‌ها تصویری نادرست و مغرضانه از فرهنگ‌ها و اقوام مختلف را ارائه می‌دادند و به تقویت کلیشه‌ها و پیش‌داوری‌های نژادی کمک می‌کردند. در واقع، این رویدادها بخش تاریکی از تاریخ غرب هستند که نشان دهنده نگرش استعماری و نژادپرستانه به فرهنگ‌های غیرغربی است. امروزه، این پدیده به عنوان نمونه‌ای از نقض شدید حقوق بشر شناخته می‌شود و به شدت محکوم می‌شود.

هدف اصلی برگزاری باغ‌ وحش‌های انسانی
هدف از برگزاری باغ وحش‌های انسانی در کشور‌های غربی دیگری‌سازی و انسانیت‌زدایی از افراد در فرهنگ‌ها و نژاد‌های غیرغربی بود.
آن‌ها تلاش داشتند تا از استعمار برای غیرانسانی کردن سیستماتیک مردم مستعمره استفاده و اینگونه جنایت‌های خود را توجیه کنند.
این تلاش کشور‌های غربی تاثیر فراگیر و درازمدتی بر زندگی مردم این کشور‌ها داشته است؛ این تاثیر‌ها در ابعاد مختلف زندگی مردم غرب خود را نشان می‌دهد، از برند‌های نژادپرستانه کالا‌ها تا لباس‌های تحقیرآمیز هالووین.
تاثیر مهم انسانیت‌زدایی از بومیان در آمریکا و کانادا بسیار گسترده ادامه دارد که یکی از نمود‌های آن ناپدیدشدن سالانه ۵ هزار و ۵۰۰ زن و دختر بومی در آمریکا است.

رونق زیاد باغ وحش‌های انسانی در بلژیک
بلژیک یکی از کشور‌هایی بود که باغ وحش‌های انسانی در آن رونق بیشتری داشتند.
در طول سلطنت تقریبا ۵۰ ساله لئوپولد از ۱۸۶۵ تا ۱۹۰۹، هزاران نفر از مردم کنگو، مستعمره بلژیک به‌عنوان ابزار تبلیغاتی برای پروژه ساخت امپراتوری پادشاهی بلژیک به این کشور آورده شدند.
لئوپولد با نمایش مردم کنگو امیدوار بود که علاقه به مستعمره بلژیکی خود را برانگیزد و حمایت بیشتری از مردم به دست آورد؛ وی در تمام این مدت جنایت‌هایی را که تحت سیستم استعماری خود مرتکب شده بود، پنهان می‌کرد.
باغ وحش‌های انسانی در بلژیک تا دهه ۱۹۵۰ وجود داشتند؛ در سال ۱۹۵۸ نمایشگاه جهانی بروکسل یک به اصطلاح دهکده کنگویی را برگزار کرد.

باغ وحش‌های انسانی در آلمان
تاریخ برپایی باغ وحش‌های اانسانی در آلمان بسیار طولانی است.
آلمان در سال ۲۰۰۵ در شهر آگسبورگ به بهانه برگزاری جشن فرهنگ آفریقایی یک به اصطلاح دهکده آفریقایی را در مرکز باغ وحش شهر در کنار قفس میمون‌ها برگزار کرد که انتقادها و اعتراض‌های جدی را به‌دنبال داشت.

باغ وحش انسانی در پرتغال
در سال ۱۹۴۰ در لیسبون، پایتخت پرتغال به‌عنوان یکی از قدرت‌های استعماری اروپایی نمایشگاه جهانی با حضور مردمان مستعمره برگزار شد.

باغ وحش‌های انسانی در انگلیس
انگلیس در سال‌های مختلف در اواخر قرن نوزدهم و تا نیمه قرن بیستم باغ وحش‌های انسانی را برگزار کرد.
به‌عنوان مثال، در سال ۱۹۲۵ یک باغ وحش انسانی در منچستر انگلیس تحت عنوان «آدم‌خواران» برگزار شد که در آن سیاه‌پوستان آفریقایی با لباس‌های ظاهرا بومی به نمایش گذاشته شده بودند.

باغ وحش‌های انسانی در آمریکا
باغ وحش‌های متعددی در شهر‌های مختلف آمریکا وجود داشتند؛ آن‌ها از فیلادلفیا گرفته تا سانفرانسیسکو و از نیویورک گرفته تا شیکاگو فعال بودند.
در سال ۱۹۰۶ در باغ وحش برانکس در شهر نیویورک آمریکا، نمایشگاهی به نام خانه میمون وجود داشت که در اصل یک باغ وحش انسانی بود.
در این باغ وحش، زنی سیاه‌پوست که مبتلا به بیماری استیاتوپیجیا (تجمع چربی در برخی نواحی بدن که سبب بزرگ شدن غیرعادی آن بخش بدن می‌شود) وجود داشت؛ البته این ویژگی برای زنان آفریقایی تبار معمول است، اما از نظر غربی‌ها این ویژگی جاذبه‌ای عمومی بود که باید به نمایش در می‌آمد.
با وجود این با زن مذکور مانند یک حیوان خانگی رفتار می‌شد؛ وقتی او در سن ۲۶ سالگی درگذشت بخش‌هایی از بدن او در شیشه‌های بزرگ الکل قرار داده شد؛ این شیشه‌ها تا سال ۱۹۷۴ در موزه انسان شناسی پاریس به نمایش گذاشته شده بود تا اینکه در سال ۲۰۰۲ بقایای این زن برای دفن به زادگاهش در آفریقا بازگردانده شد.
البته ایجاد باغ وحش‌های انسانی با حضور سرخپوستان نیز سود‌های هنگفتی را به جیب برگزارکنندگان آمریکایی سرازیر می‌کرد.
در دهه ۱۹۳۰ نوع جدیدی از باغ وحش‌های انسانی در آمریکا ظاهر شد.
آدولف هیتلر، اولین رئیس کشور اروپایی بود که دستور بستن «باغ‌وحش انسانی» را در قلمروی رایش سوم داد. باغ‌وحش‌های انسانی پس از جنگ جهانی دوم در اروپا رو به زوال گذاشتند.