۱۶ آبان

دولت نظامي ازهاري ظاهراً براي تسكين افكار عمومي و راضي كردن مردم انقلابي و در واقع براي عوام فريبي، تعدادي از شخصيت‏هاي سياسي پيشين كشور را دستگير و زنداني نمود.
بازداشت اين بلندپايگان به هيچ وجه ارتباطي باتصميم رييس دولت نداشت و اين فكر مربوط به شخص شاه بود كه بعضي از مشاورينش به او القا كرده بودند.
شاه با دستگيري اين افراد، در اقدامي فريبكارانه كوشيد خود را تبرئه كرده، مقامات پيشين دولتي را مسؤول ستم‏ها، جنايت‏ها و فسادهاي اقتصادي و اخلاقي رژيم خود معرفي نمايد.
اين بازداشت‏ها از نظر افكار عمومي نه تنها كوچك‏ترين اثر تسكيني نداشت، بلكه رسوايي رژيم را بيشتر كرد و سوژه مناسبي براي بحث و انتقاد درباره فساد رژيم در گذشته، به دست مطبوعات داد.
بازداشت اميرعباس هويدا، كسي كه سيزده سال نخست وزير بوده يا توقيف ارتشبد نصيري رييس ساواك كه سيزده سال رياست اين سازمان مخوف را بر عهده داشت و نيز زنداني كردن افرادي كه عالي‏ترين نشان درباري را از شاه گرفته بودند جز دليل قاطع بر محكوميت رژيم شاه، علت ديگري نمي‏توانست داشته باشد. در پي اين بازداشت‏ها، امام اين اقدامات را فريب كاري دانسته و كار رژيم را تمام شده عنوان كردند.